Tot vanavond . . .
Uitgegeven op 04-05-2014 om 22:25  |  link  |  bewaar  |  print

HIPPOLYTUSHOEF - Zelden was de Hippolytuskerk zo vol, als tijdens de herdenking der gevallenen. In de bijeenkomst stonden onderduikers, met name kinderen, centraal.

,,Tot vanavond,’’ zei ik tegen mijn vrouw, toen ik naar de dodenherdenking ging. ,,Tot vanavond en lief zijn, hoor,’’ zeiden veel ouders tegen hun kinderen in de tweede wereldoorlog. Maar veel van die kinderen moesten onderduiken en hebben hun ouders nooit terug gezien.


Nathan Volkers en Ieke Hoitinga speelden een hoofdrol in het ontroerende verhaal over onderduikers

Veel kinderen trokken van het ene onderduikadres naar het andere. Ze werden niet altijd goed behandeld. Je probeert je in te denken welke angsten deze kinderen moeten hebben uitgestaan, maar het gaat je voorstellingsvermogen te boven. Mijn gedachten dwaalden onwillekeurig even af naar mijn onlangs overleden zus Truus, zelf een kind tijdens de oorlog. Zij vertelde mij nog niet zo lang geleden hoe bang zij in de oorlog was geweest. Voor het Scheermes, de Duitsers, het stiekem luisteren naar de Engelse zender bij opoe thuis. Die angst is haar hele leven gebleven. Hoe bang moeten de kinderen op onderduikadressen dan wel niet zijn geweest. Je kon immers worden verraden, morgen moeten verhuizen naar weer een nieuw adres en zag je je vader en moeder ooit terug?

Indrukwekkend tijdens de herdenkingsbijeenkomst is ook altijd het noemen van alle namen van de gevallenen tijdens de oorlog. Voor ieder werd één voor één een kaars aangestoken. De meeste slachtoffers waren ‘gewone’ mensen. Ik ken de namen na zoveel jaren bijna uit mijn hoofd, maar wordt steeds weer geraakt door het onovertroffen zinloos geweld tijdens de oorlog.

Na de bijeenkomst trokken enkele honderden mensen in een stille tocht naar de begraafplaats op Zandburen.


De stille tocht onder aanvoering van wethouder Theo Meskers

Op de begraafplaats blies Dirk Bak bij de graven van de daar begraven Engelse en Amerikaanse vliegtuigbemanningen The Last Post en brachten veteranen het eresaluut.


Veteranen brengen het eresaluut

Na The Last Post werden twee minuten stilte in acht genomen. Tijdens de stilte hoor je slechts koeien loeien, schapen blaten en vogels zingen. Het doet je eens te meer beseffen hoe belangrijk de strijd was. Wij kunnen nu immers in alle vrijheid en zonder angst naar deze geluiden luisteren. Kees Klein leidde voor het laatst het Museumkoor bij het zingen van het Wilhelmus. Vervolgens werden kransen gelegd, eerst door wethouder Meskers en daarna door de veteranen.


Wethouder Meskers legt de eerste krans

Tenslotte trokken enkele honderden mensen langs de graven om bloemen te leggen.



Ik ga zelf nog even langs het graf van mijn schoonouders en schoonzus. Ik herdenk ook hen, echter met de wetenschap, dat zij geen oorlogsslachtoffers zijn, maar net als ik hebben mogen genieten van de vrijheid. Ik ga terug naar mijn vrouw, zoals beloofd, en bedenk, dat ik ook dit jaar weer dankzij de herdenking besef hoe mooi het leven in vrijheid is.

Bert Loos