Nu op Kerkplein: Houten barbiehuis

Ken je die mop van dat pontje?
Door: Pink

Uitgegeven op 05-08-2023 om 16:45

Ken je die mop van dat pontje?

Een midweekje naar een klein kasteeltje in het midden van de Betuwe, vlak aan de Waal. Dat was het plan voor deze week. Samen met een vriend en de fietsen achterop de auto ben ik daar maandag heen getogen. Het koetshuis naast het kasteeltje was ons domein. We logeerden daar bij vrienden. Het was fantastisch.
Het idee ontstond vorig jaar, toen we voor de tiende keer constateerden dat Nederland wel heel mooi is, vooral op de fiets. We wilden een comfortabele fietsvakantie, van B&B naar B&B. Geen gesjouw met tentjes, maar alleen je kleding mee, een telefoon en een pinpas. De vriendin van het kasteel hoorde van onze plannen en nodigde ons uit om bij haar te logeren en vanuit daar uitstapjes te maken. Een buitenkansje was het. En omdat de fietsvriend kok is hadden we allemaal ’s avonds de heerlijkste maaltijden als betaling in natura voor het verblijf. Ik ruimde de tafel op en deed de afwas om ook maar een beetje nuttig te zijn.
En wat is Nederland mooi. We fietsten door de Betuwe naar het Land van Maas en Waal om via Brabant weer terug te gaan richting Zaltbommel. We hadden onze zinnen gezet op het veelvuldig oversteken van de Nederlandse rivieren met de pontjes die daar zijn. Echter, de eerste pont waar we aankwamen, die ging niet. 5 Kilometer naar het oosten was er wel eentje. Een fietspont, gerund door vrijwilligers.
We waren (om 11 uur) de eerste fietsers die ze overzetten, ze zaten al sinds 10 uur te wachten op gasten en erg verlegen om een praatje. De man bleek een oud marineman te zijn die goed wist waar we vandaan kwamen. Toen het woord “Wieringen” viel begon de vrouw “Wie gaat er mee naar Wieringen varen” te zingen en de rest van de overtocht zongen we met zijn allen het overbekende lied, waarvan overigens meerdere varianten bestaan. Een leuke ontmoeting. De mevrouw gaf ons nog een kaart mee waarop alle pontjes staan, ook de pontjes die helemaal niet varen….
De andere overtochten die dag waren iets minder charmant, want er mochten ook auto’s op de pontjes, maar evengoed leuk om mee te maken. Als laatste gingen we, na een verlate lunch in Zaltbommel, de brug over de Waal over richting Waardenburg. Een hele trap, met het voortrazende verkeer naast ons. Wat een contrast met de zonovergoten, stille uiterwaarden met zwartbont vee langs de waterlijn en Hollandse luchten zo ver als je kon zien.

Donderdag wilden we toch nog een tochtje doen en ondanks de onvoorspelbare regenbuien fietsten we richting het westen om de Waal bij Brakel over te steken. Het was een lachwekkende rit, omdat we steeds ergens moesten schuilen voor de regenbuien en er geen enkel etablissement open was. Zelfs bij de Jumbo was de gratis koffie op. Uiteindelijk konden we om 14 uur bij een warme bakker in Herwijnen terecht. Ik nam warme chocolademelk want dat paste goed bij het weer. Het laatste stukje naar het pont eindigde in een teleurstelling. In de verte zag ik al wat auto’s staan met mensen die op de borden keken en ergens wijs uit probeerde te worden. Aangekomen bij de helling bleek ook dit pont niet te varen, sterker nog, er was helemaal geen pont. Het werkte op onze lachspieren. We keerde om en reden dezelfde weg terug naar onze pleisterplaats. Onderweg zijn we nog even aangewipt bij een pluktuin, die we onverwachts tegenkwamen. Ondanks de tegenslag wel een heerlijke dag. Iedereen vraagt of we niet enorm verregend zijn, maar dat viel dus reuze mee. En een voordeel was dat we die brug bij Zaltbommel niet nog een keer hoefden te bedwingen.

Nu weer thuis, de chaos opruimen.

Fijn weekend
Liefs
Pink