Nu op Kerkplein: Grastrimmer

Russische salie
Door: Pink

Uitgegeven op 11-02-2022 om 11:41

Vorige week vertelde ik al over de elfenbloemen uit de tuin van het Noorderlicht. Dat was niet de eerste keer dat ik planten uit die tuin adopteerde.

Al jaren verlang ik naar een Russische salie (Perovskia) in mijn tuin. In de volkstuin die ik 20 jaar geleden had, stond deze plant altijd de show te stelen, naast de blauwe riddersporen en de roze rozen. Een grijsbladige hoge plant met opvallend blauwe bloemetjes. Ik ben gek op blauw en probeerde elk jaar wel een keertje deze plant zelf te stekken, door een takje uit een andere tuin te jatten, maar het lukte nooit. Gestolen goed gedijt niet. Aan het eind van het tuinseizoen vond ik dan de pot terug waar de dode stekken als satéprikkers in stonden, kansloos.



Bij het Noorderlicht, vlak naast de ingang die vroeger naar de werkplaats van Harm Wanmaker leidde, stonden meerder grote Perovskia's. Ik had ze elk jaar bewonderd. Op de dag dat ze met de sloop van het Noorderlicht begonnen, fietste ik er langs en zag werkmannen klaar staan. Mijn plantenhart bloedde, want het was duidelijk dat de salie niet gered zou gaan worden.

Ik sprak de mannen aan. Zou ik een paar van die planten eruit mogen steken om ze te redden van de ondergang?
De mannen knikten. Ja hoor, dat was geen probleem, ga je gang, was het antwoord met Groningse tongval.

Ik dacht, ik moet nu mijn slag slaan. Niet eerst nog naar huis om met de auto en een schep terugkomen, want dat zijn ze misschien al gesloopt. De mannen zagen er ongeduldig uit. Dus ik begon handmatig de planten uit te graven. De mannen hadden blijkbaar toch niet zo veel haast en keken meewarig toe. Gek kruidenvrouwtje, zullen ze wel gedacht hebben. Heb je een schep nodig?, vroeg één van de mannen. Een tweede man werd weggestuurd om een schep uit hun busje te halen. De planten zaten muurvast. Er was allemaal klimop doorheen gegroeid, wat het uitgraven enorm bemoeilijkte. De planten waren misschien ook wel al bejaard, ze hadden in ieder geval enorme wortels.

Uiteindelijk stonden er 5 mannen te hakken en trekken om de salie voor mij uit de grond te krijgen. Blijkbaar hadden ze niks anders te doen. Ik stond erbij en keek er naar. Na een half uurtje zaten mijn fietstassen vol met 2 grote stukken en nog wat kleinere stekjes.

Ik bedankte de mannen hartelijk voor de planten en de hulp. Ik vroeg nog even of ik ze niet teveel van het werk afgehouden had. Dat was geen probleem, ze waren van de asbestsanering en wachtten nog op de opzichter die hen verder ging helpen. Later bedacht ik me dat het wel komisch is dat de asbestmannen uit Groningen mij toestemming gaven voor iets waar ze helemaal niet over gaan...

De salie staat nu op meerdere plekken in de tuin. De plant heeft het zwaar gehad. Dit jaar zal moeten blijken of het transplanteren gelukt is. Ik kijk er naar uit, hopelijk wuiven de blauwe aren deze zomer in de wind.

Liefs, Pink