Simon en Henk zijn weer thuis na pelgrimstocht van 2701 kilometer
Uitgegeven op 25-08-2018 om 03:44  |  link  |  bewaar  |  print

WIERINGEN - Simon de Schipper en Henk Halfweeg zijn weer terug in Nederland. 105 dagen en ruim 2700 kilometer wandelen van Den Oever naar Santiago de Compastella zitten erop. Een interview volgt na de Flora. Hier nog even blog-schrijver Henk aan het woord. Simon was met een eerdere vlucht al teruggekeerd naar Nederland. Petje af voor deze geweldige prestatie.


Henk Halfweeg terug op Schiphol.

Henk: "Voordat wij van start gingen hadden we het idee de route helemaal volgens het boekje te volgen. Net als iedereen werden wij ook door schade en schande wijzer. Als we namelijk op 1 dag voor de vierde keer fout liepen en we de route niet meer konden vinden werd ook Google Maps onze beste vriend. En al hadden we met de geblesseerde enkel van Simon het pad blijven volgen, waren we alweer thuis geweest. Zo zie je maar dat je van te voren soms hele verkeerde inschattingen maakt. Het punt is als je geen ervaring hebt met het pad, denk je dat jij bepaalt hoe je het pad loopt. De praktijk is echter dat het pad en de omstandigheden op het pad bepalen hoe jij het pad loop".

Simon heeft van dag 1 tot ongeveer dag 40 met blaren gelopen. Welke goede zorgen kregen van Ad en Ans en later van Jan en Sjan. Daarna dus de enkel waar we van overtuigd zijn dat als Cor en Els niet waren gekomen deze compleet in de vernieling was gelopen. Over op het juiste moment op de juiste plaats zijn gesproken. Ik ben ervan overtuigd dat 95 procent het had opgegeven of van de blaren of van de enkel. Wat een verschrikkelijk doorzettingsvermogen heeft die gozer. Ook Simon en Ina waren (al was het afgesproken dat we ze zouden treffen) precies op de juiste tijd en plaats. De nieuwe schoenen en vooral hoge schoenen kwamen mooi op tijd, net als mijn nieuwe tas. Ook onze beslissing om daarna de lastige paden van de route te mijden en over een goede ondergrond verder te gaan heeft goed uitgepakt. Na Saint Jean-Pied-de-Port hebben we route weer opgepakt en ging het goed. Mijn eerste blaar ontdekte ik op dag 79. Ik heb hem opgelopen toen wij in Burgos veel km op slippers hebben gelopen. Met wandelen heb ik totaal geen last van de blaar gehad

De mensen die we onderweg tegen kwamen vergeten we niet snel meer. Iedereen die Ingo van 83 kent zou hem als vader of opa willen hebben. Thomas, die een heel groot doorzettingsvermogen heeft en nog een heel gezellige peer is ook. Tonnie, die heerlijk relaxed over de camino wandelt en ook nog eens een leuke vent is. Paul, die we in het Nederlands lang zal hij leven hebben toe gezongen. Ondanks dat hij moeite heeft met een andere taal dan Frans heeft hij toch met zijn humor en vriendelijkheid een onvergetelijke indruk achtergelaten. Conny, die we een keer gesproken hebben en waar je dan toch van wil weten hoe het haar vergaat. Anneke, ook een keer gezien op de dag dat haar man moest opgeven. Wat een doorzetter is deze vrouw. Deze dag had ze al blaren op haar tenen, heeft er weken mee doorgelopen en toen er ook nog jicht bij kwam ging het echt niet meer. Ook zij had een blog en zo blijf je van elkaar op de hoogte. Mary, deze uitermate lieve en gezellige vrouw die haar eigen plan trekt. Wat een verschrikkelijk lief en aardig mens. Claus, die volgens ons voor de vrouwtjes op de camino is, maar toch ook een gezellige kerel met voor ons een goed hart. Jo en Evelien, met wie we een keer samen met Ingo uit eten zijn geweest en zich daar hele leuke en gezellige mensen hebben getoond. Yvonne en Helen, twee leuke Ierse vrouwen waarvan we Yvonne maar kort hebben meegemaakt. Daar en tegen heeft onze stalker Helen ons wat langer met haar gezelschap verblijd. Wat hebben we met haar gelachen en wat vielen er weinig stiltes, in een woord een geweldig mens. En sommigen heb je wat minder mee zoals Suzie en Annemiek, maar zij lopen hun eigen camino en ontmoeten ook mensen waar het voor hen beter mee klikt. Dat geldt hoop ik ook voor het Franse echtpaar waarvan de vrouw duidelijker liet merken dat ze ons niet moest. En de jonge Marian uit Parijs die alle tijd nam en prachtige tekeningen maakte onderweg en een aardige meid is. Bella, de Italiaanse die een leuke vrouw is maar net als Paul geen Engels durft te praten. O ja, dan hadden we ook nog het Russische echtpaar wat wij eigenlijk een apart verhaal vinden. Wij zouden als we met onze vrouw hier liepen, deze geen uren alleen laten lopen vooral niet in Frankrijk waar het vaak lastig is het goede pad te vinden. Dan was er nog het Belgische echtpaar, leuke mensen die ook van huis zijn vertrokken. En Rita en Armin, die er tien jaar over gedaan hebben en nu een andere uitdaging zoeken. De Australische Laura, lekker spontaan en die er nu over denkt haar baan op te zeggen en een tijdje in Spanje te gaan wonen. Als laatste de leuke en aardige Kristi, die in haar eentje over de Camino liep, maar eigenlijk omdat ze een leuk stukje Spaans sprak en door haar spontaniteit maar weinig in haar eentje liep.

Zo is het wandelen van de Camino net als het gewone leven. Je ontmoet verschillende mensen, mensen die zich van niemand wat aantrekken (de feestbeesten) en hele leuke mensen, met nog van alles tussen deze twee in. Het grote verschil is de rust op de Camino tegenover de gejaagdheid in het gewone leven. Maar boven alles staat vast dat ik respect heb voor iedereen, die toch op zijn eigen manier en in de tijd die hij of zij er voor heeft een puike prestatie levert.

Voor mij geldt dat het een onvergetelijke Camino was. Waar ik me over verbaas is dat deze 105 dagen omgevlogen zijn en als ik op de kaart kijk het onwerkelijk vind dat wij dat hele end te voet hebben afgelegd. Vooral nadat we Spanje binnen liepen leek het wel of we met de TGV gingen. Erg leuk was natuurlijk dat Kevin me compleet verraste door de eerste etappe mee te lopen en toen vertelde dat hij het laatste stuk naar Finistera ook mee ging lopen. Dat geeft net wat extra's aan de tocht.

En dan hadden wij natuurlijk jullie blog stalkers. Het heeft ons verrast hoeveel mensen ons volgden en hier hebben wij erg van genoten. Het was leuk om te zien hoeveel mensen dagelijks op het blog keken, ook de reacties waren erg leuk. We hadden het idee dat jullie gewoon met ons meeliepen of in ieder geval over onze schouders meekeken. Dit alles maakte het bijhouden van het blog een feestje. Net als de meesten van jullie gaan wij dit ook missen. Als afsluiting wil ik jullie dus bedanken voor het meelezen, meekijken en vooral het meeleven met ons. Hartelijk dank namens Simon en Henk.
Dan nog even ons gewichtsverlies. Van Simon liggen er ruim negen kilo en van mij vier en twintig kilo op het pad.