Stichting Netwerk Roemenië geeft hulp
Uitgegeven op 03-12-2022 om 22:01  |  link  |  bewaar  |  print

Stichting Netwerk Roemenië geeft hulp

HIPPOLYTUSHOEF - Anderhalve maand geleden zijn Dirk en José Krabbendam; uit Hippolytushoef vertrokken naar Roemenië. Daar parkeerden ze hun camper naast de baptistengemeente in de plaats Danes en werden op elektriciteit aangesloten om daar vervolgens voor bijna twee maanden te blijven staan.

Het doel was en is om er de vluchtelingen die vanuit Oekraïne Roemeniébinnen komen en waarvan er inmiddels meer dan driehonderd zijn terecht gekomen in Sighisoara en Danes, dat op 10 minuten afstand van Sighisoara ligt te gaan ondersteunen. Al 17 jaar is Stichting Netwerk Roemenié in deze omgeving actief en in deze periode hebben ze met meerdere stichtingen en kerken samengewerkt om iets te kunnen betekenen voor de allerarmsten in deze omgeving.

Al heel snel na het uitbreken van de oorlog, waarbij Rusland Oekraïne binnenviel was de SNR met 5 personen in vier busjes met aanhangers, vol met hulpgoederen, ingezameld met een bliksemactie bij vijf kerken aanwezig om in Roemeniébij de grens van Oekraïne, maar ook om op tussen Sighisoara en Siret (de grensovergang met Oekraïne) liggende opvangplekken hulp te geven aan de vluchtelingen die Roemeniëbinnen waren gekomen.
Het duurde niet lang voor ook de grens werd gepasseerd en in Oekraïne zelf hulp werd geboden. Goederen in de vorm van kleding en medische artikelen en ook heel veel eten werden naar de stad Chernivtsi gebracht van waaruit de zeer vele vluchtelingen een stukje geholpen konden worden en waarbij vanuit deze stad ook grote delen van het land die door raketten waren getroffen bevoorraad werden. Tussen begin maart en eind mei zijn ze in totaal viermaal naar Oekraïne geweest.

Half augustus waren Dirk en Jos&é opnieuw in Roemeniëmaar nu met het evangelistenechtpaar Co en Tineke Kempeneers. Het gebeurde hier dat José en Tineke op een ochtend in gesprek kwamen met een groep van vijftien Oekraïense moeders die allemaal met hun kinderen gevlucht waren voor het geweld in hun land. Schrijnende verhalen kregen ze te horen over wat deze vrouwen wel niet allemaal was overkomen. Verhalen waar je de rillingen van krijgt. Maar ook was José diep onder de indruk van de vele vrijwilligers waarvan er meerdere al vanaf het uitbreken van de oorlog letterlijk dag en nacht voor de vluchtelingen klaar stonden. Het is zo bijzonder om, in een land waar je al jaren hebt meegeholpen om de meest arme medemensen in Roemeniëte steunen, om dan nu mee te maken hoe bewogen zoveel mensen zijn die het zelf niet echt rijk hebben, om deze vluchtelingen liefdevol op te nemen en te zorgen voor huisvesting, eten en kleding en scholing en dat vol overgave 24-7 te doen.

Eenmaal thuisgekomen van deze reis voelde Jos&&eecute; zich na een aantal dagen geroepen om mee te gaan helpen en de hulpverleners te gaan ondersteunen. Ook voelde ze zich geroepen om dat twee maanden te gaan doen. Nu heeft ze een baan als ambulant begeleider en zomaar twee maanden daar tussenuit moet maar net kunnen. Mocht het nodig zijn, dan wilde ze desnoods ontslag nemen van haar werk, maar gelukkig was dit niet nodig. Haar baas en collega’s waren heel enthousiast over haar idee en met een overdaad aan overuren en wat rekenwerk werd het mogelijk om twee maanden weg te kunnen gaan.
Toen haar man Dirk van haar plan hoorde stelde hij voor om met haar mee te gaan. Ze konden dan met de camper gaan waarmee het financieel ook haalbaar werd, want hotel of pensionkosten werden hiermee voorkomen.

Op 16 oktober zijn ze vertrokken en op 19 oktober kwamen ze aan in Danes, niet ver van Sighisoara. Daar kon de camper naast een kerk staan waarbij ze ook van elektriciteit werden voorzien. Ze werden meteen in het diepe gegooid want er werd dezelfde dag al gevraagd of ze vrijdag mee konden in konvooi van drie wagens naar Oekraïne. En aldus gebeurde. De bus die de stichting al in Roemeniëheeft staan werd op donderdag gevuld met winterkleding en eten en op vrijdagochtend werd de rit naar Chernivtsi, een kleine veertig kilometer over de grens van Roemenie aangevangen. Een reis van 375 kilometer die zeven uur met de auto duurt. Voor Joséwerd het de eerste keer dat ze op Oekraïense bodem kwam, voor Dirk de vijfde keer sinds het uitbreken van de oorlog.

Het avondeten kregen ze bij de Vrije Baptistengemeente waar ook de kleding en voor duizend euro voedsel werd uitgeladen. Het eten hadden ze kunnen betalen van het geld dat via sponsoring voor hulp, aan Oekraïne was binnengekomen. Vervolgens ging de bemanning van het konvooi, ze waren met z’n zevenen, naar een hotel voor de nacht. De volgende dagen bestonden uit het voor duizend euro kopen van gedroogd voedsel voor nog een ander opvangcentrum. Ook werd de plaatselijk metro bezocht (bij ons Makro) waar voor opnieuw duizend euro voedsel werd gekocht. Grote bedragen maar wanneer je bedenkt dat in de stad Chernivtsi vele duizenden vluchtelingen worden opgevangen dan is wellicht net iets meer dan een druppel op de gloeiende plaat. De stad zelf is best mooi maar met een bestrating waarbij je heel goede schokbrekers moet hebben en oude bussen en ook heel veel lada’s die in het westen al lang naar de schroothoop zijn gegaan. Heel veel mensen hebben ook trauma’s opgelopen maar het is anderzijds heel bijzonder om zelf te ervaren hoe moedig en strijdvaardig de mensen zijn. Chernivtsi is tot nu toe een veilig letterlijk toevluchtsoord geweest, alhoewel tijdens ons bezoek het luchtalarm wel twee keer afging. Heel onwerkelijk om dit te ervaren maar &ecute:&ecute:n raket was al voor hij z’n doel kon bereiken uit de lucht gehaald. Over de andere raket hebben we niets gehoord.
Na zondag een dienst van de Vrije Baptisten te hebben bijgewoond en zelf ook iets hadden verteld over het doel en vooral hun motivatie van hun komst naar Oekraïne, werd nog een festival van Gods Family bezocht waar vele duizenden vluchtelingen bijeen waren gekomen. Men kreeg hier gratis eten en er was veel te doen voor zowel kinderen als volwassenen. In maart hadden ze kennis gemaakt met deze kerk, die dagelijks voor 5.000 mensen vers eten kookt en op straat uitdeelt. Hierna zat hun missie er op en de volgende dag werd de terugreis naar Danes ondernomen.
Drie weken later hebben ze opnieuw de reis naar Oekraïne ondernomen. Dit keer gingen ze op zichzelf waarbij de grens een enorm obstakel vormde. Inmiddels was er een grote bus van Stichting Netwerk Roemeniëgearriveerd, vol met winterkleding en alle mogelijke nuttige spullen naast medische spullen en hygi&ecute:nematerialen.
De beide chauffeurs, Piet Montsma uit Julianadorp en Hans Hoekstra uit
Schagen, vrijwilligers van de SNR, hielpen de dagen daarop enorm met het zinvol laden van de bus en de grote aanhanger. Vervolgens vertrokken zij met het vliegtuig weer naar Nederland en Dirk en José vertrokken opnieuw naar Chernivtsi.
Eenmaal aangekomen bij de grens van Roemeniëmet Oekraïne bleek dat het kentekenbewijs van zowel de Iveco bus als de aanhanger ontbraken. Onmogelijk om zonder deze papieren de grens over te komen. Althans. Tot dan toe onmogelijk. Want ze kwamen er wel over. En ook terug ging het opnieuw goed. Na lang gepraat en vertellen dat de goederen voor de vluchtelingen en voor de soldaten aan het front bestemd waren werd bij beide grensposten besloten SNR door te laten. Zo werd het onmogelijke toch mogelijk. De inhoud van de aanhanger werd gedoneerd aan de vluchtelingen die in een ex- clubhuis van een motorvereniging verbleven. Inmiddels had de pinkstergemeente daar een opvang maar ook een opslagplaats voor eten en goederen voor zowel de soldaten aan het front als ook de mensen die er nog wonen.
Elke twee weken gaat er een auto met aanhanger, bemand met heel moedige mannen naar de frontlinie, die de meer dan duizend kilometer durven af te leggen met gevaar voor eigen leven. Ze moeten eenmaal gearriveerd in hooguit een half uur alles uitladen want langer blijven houdt het risico in dat een Iraanse drone ze in de picture krijgt en bombardeert.

Dat was al eerder gebeurd waarbij de mensen om het leven waren gekomen. Dirk en Joséhadden dertien aggregaten voor het opwekken van elektriciteit mee en kochten ter plaatse zeven houtkachels die ook naar de frontlinie werden gebracht.
Verder werd er opnieuw voedsel gekocht, geld voor eten gedoneerd aan Gods Family waarbij men zelf eten kon inkopen bij de Metro. Op zondag zijn ze naar de cinema geweest waar Gods Family een dienst hield.

Een op zich kleine kerk is het maar in de cinema waren wel enige honderden vluchtelingen gekomen. Halverwege ging het luchtalarm af en moest iedereen de cinema verlaten en werden de mensen naar een veiliger plek geloodst. De kinderen werden naar de kelder gebracht waar zij veilig waren. Dick en Josëmochten tijdens dit schuilen vertellen hoe ze er toe waren gekomen om naar Oekraïne te gaan en wat er in hun geloofsontwikkeling had plaats gevonden.

Nadat het luchtalarm was gestopt verlieten ze de kerk, haalden de aanhanger op en na een laatste nacht in het hotel geslapen te hebben reden ze de volgende dag naar Roemeniëterug met opnieuw de wonderlijke grenspassage zonder de juiste papieren bij zich te hebben.

Naast de twee bezoeken aan Oekraïne helpen ze in Sighisoara en Danes en omgeving alle dagen met vooral transport van de meer dan driehonderd vluchtelingen die hier wonen. Met hun negen- persoons busje brengen ze o.a. kinderen naar school, mensen naar het ziekenhuis, de kerk, huisgroepen en naar de politie in Tirgu Mures voor registratie. Ook zijn ze met twee busjes en veertien vluchtelingen naar Brasov geweest naar vluchtelingenafdeling van de verenigde naties om deze mensen te laten registreren. Hierbij wordt zeer nauw samengewerkt met meerdere plaatselijke kerken waar ze dankzij het werken voor Stichting Netwerk Roemeniëal vele jaren zeer goed contact mee hebben.

Een derde en voorlopig laatste tocht naar Oekraïne staat gepland voor sinterklaasavond, ofwel 5 december. In de bus en aanhanger zullen dan opnieuw heel wat “cadeautjes” mee worden genomen. Maar dat zijn dan wel zeer noodzakelijke cadeautjes. Op dit moment voeren de twee een actie om geld gedoneerd te krijgen voor het kunnen kopen van zoveel mogelijk aggregaten om elektriciteit mee op te kunnen wekken. Die worden dan via hun inmiddels opgebouwde netwerk verder getransporteerd naar gebombardeerde gebieden waar de russen de energiecentrales hebben verwoest.

Op 18 december hopen ze hun missie te beeindigen en weer terug te zijn in Nederland na ruim twee maanden van huis te zijn geweest. Wel hopen ze dat hun derde missie opnieuw een succes gaat worden doordat ze zoveel mogelijk generatoren naar Oekraïne hebben kunnen brengen.

U kunt daarbij helpen. Een goede generator kost in Roemenië 300 euro en voor een groter formaat ben je 360 euro kwijt. Inmiddels hebben ze geld voor drie kleinere en &ecute:&ecute:n grotere generator. Van hun mogen dat er best meer worden, want zoveel mensen zitten nu in het donker en daarbij komt dat de winter nu al zijn intrede heeft gedaan en het meer dan 20 graden kan gaan vriezen. Elektriciteit is onontbeerlijk om de winter te overleven, naast de houtkachels die er ook worden gebracht.
U kunt voor het sponsoren van de generatoren een gift overmaken naar rekeningnummer NL63 RABO 0122123182 t.n.v. Stichting Netwerk Roemenië o.v.v. 'SNR helpt Oekraïne aan generators' het bedrag dat u geeft bepaalt u zelf.