Een verrassing in Lissabon
Uitgegeven op 16-12-2021 om 08:26  |  link  |  bewaar  |  print

Ingezonden artikel

Een verrassing in Lissabon

Een paar weken terug was ik op een schip dat een “ áre kòi socht”. Het staat niet in het boek van Joh Daan, het naslagwerk voor het Wierings van niet- Wieringers, maar toch is het hier bekend. Een kòi, is een kade, in het Noors is het Koje . In het Wierings wordt het wat breder gebruikt. Zo werd er eens tegen een fiskerman , die overstapte naar een andere vrouw, gezegd: “ Soo, sócht jij een áre koi”?

Dus deze boot ging van Kiel naar Genua. Van de Oostzee naar een nieuwe koi in de Middellandse Zee. En ik mocht mee. In Lissabon had ik een rondvaart over de Taag en een stad-rondrit geboekt.



De haven lag dicht bij de Salazar brug. Die zie je op de foto’s. Bij het wegvaren schrok ik op uit mijn rondstaren : “ Dat is de 111!” Ik herkende de kop gelijk. En dat is toch wel een mooie tijd terug , een 55 jaar, dat ie uit Noever verdween. De middelste boot op de foto is de WR 111. Van indertijd Kees Doves. De vader van Sarien en Annie. Het was toen een mosselekorder. Als knecht vaarde daar Dirkje Jast, of ook Dirkje Puntkont bij. Op een kermis, begin jaren ‘70, stond ik een keer met Dirkje samen aan de tap bij Rinus Engel. Ik vroeg hem, welk van beide namen nou de echte was. Hij keek me strak en doordringend aan: “ Wil je dat noooit meer ségge” ?

Mooie Wieringer bijnamen: vorige week zei Henkjan dat ze hem Scheltus nariepen. Die heette : Siemen Strúnnik en ook wel “ de Hooikopper” . Die twee namen zijn duidelijk, maar waarom Dirkje zo heette, moet ik nog maar eens navragen.



Ergens in de negentiger jaren liep ik bij de toen nog houten steiger bij de schutsluizen in Noever, bij mijn bootje. Die mochten daar toen nog achter liggen. Iets wat Rijkswaterstaat later in hun wijsheid verboden heeft. Iemand had blijkbaar op een middag niks te doen.
Ik stond te kijken naar een bruine vloot boot, die met een stevige zomerbries moeite had aan te leggen. En dat was de WR 111. Dat was de eerste keer dat ik hem zag als zeilschip. De schipper was een jonge meid. Ik raakte in gesprek, over haar volgens mij anders moetende manier van afmeren. Ze bleek ook les te geven aan de zeilvaartschool in Enkhuizen. Dus dat ging wat moeilijk. Maar het was leuk. Later zijn we nog een keer wat gaan eten in Enkhuizen. Maar samen aan tafel is toch wat anders dan samen in een dikke bries bij de Hofmanshaven te staan.



Alweer een jaar of tien later was ik op reis in Argentinië . In die groep bleek een neef van haar te zitten. En die vertelde dat ze nu een jacht had liggen in Ushuaia , de zuidpunt.
En daarmee maakte ze trips met passagiers richting de Zuidpool, langs Kaap Hoorn en Drake Street. Ze kon dus heel goed varen!
Ik heb van die boot nog een foto gemaakt, daar op Vuurland . Maar ze was niet aan boord , ze was op een andere trip met haar toenmalige vriend, een Amerikaan.
En nu lag de WR 111 in Lissabon . Rustig in de haven. Ik had me af en toe afgevraagd waar ie zou zijn. Misschien gesloopt, dacht ik. Dus niet. Wieringers en hun schepen scharrelen over de hele wereld!

Groet Dirk, van Jan van Aafke.