Nu op Kerkplein: Een gehoorapperaat

Doping (2)
Door: Frank Ottens

Uitgegeven op 27-11-2013 om 19:09

FC Twente - MVV was op 5 april 1984 zijn laatste wedstrijd. De even bejubelde als verguisde radiocommentator Theo Koomen uit het West-Friese Wervershoof overleed diezelfde nacht na een dodelijk verkeersongeval. Hij werd slechts 55 jaar.

Sommige van zijn collegae, onder wie Mart Smeets, zagen in Koomen eigenlijk meer een entertainer dan een journalist.

Gek genoeg publiceerde Koomen reeds in 1974 het boek 25 Jaar doping. Ik herhaal: geen artikeltje over doping, maar een bóek.

Een van de verhalen uit die bundel is getiteld ‘Verslaving, krankzinnigheid, dood’. Het handelt over oud-modekoning Theo Sijthoff (1937-2006), die in de jaren zestig en zeventig óók een verdienstelijke amateur- en profwielrenner was.

Even een paar citaten, anders geloof je het niet.

(..) ‘Eind 1962 zag ik voor het eerst de spuit. Ik reed met Jaap Kersten, Martin van den Borgh en Piet Damen naar Zürich, en had een beetje angst voor de wedstrijd daar, want ik had al vier weken niet getraind. Maak je geen zorgen, zei Piet Damen, Rudi Neugel heeft wel wat. Rudi was een handelaar, en hij prees vooral methedrine aan, rechtstreeks in de ader te spuiten. Piet zette dertig milligram en ik dacht dat het zo hoorde. Ook ik maar dertig, zei ik stoer. We vlogen.’

(..) ‘Heerlijk was het om niet vermoeid te raken. Je danste bij wijze van spreken langs de toeschouwers. In 1963 was mijn apotheek zo’n beetje compleet. (..) Het werd een dolle boel. Wij begonnen ons steeds vroeger te prepareren voor een koers. (..) Vijftien milligram methedrine in de rechterdij, vijftien in de linkerdij, tien milligram efedrine – om lekker te kunnen ademen – in de bil, en een scheut solukamfer in de kuit, om de spierpijn te verzachten. Lekker hoor. Alleen: je sliep zo slecht ’s nachts. Uren lag je naar het plafond te staren in je hotel, of thuis bij je vrouw. Zo ontstond het gilde van de plafondkijkers.’

(..) ‘Ik ken verscheidene vrouwen van vroegere renners, die zich ten slotte zelf ook inspoten. We zagen geen gevaren meer. Angst kenden we
niet, dankzij ook dexamyl. Met dat spul bestorm je de hemel. Vooral Geurt Pos, de grote verdeler als je mij begrijpt, was er gek op. Soms scheurden we met drie auto’s naast elkaar over de weg, bumper aan bumper, gierend door de bochten. Lachen, jongen, lachen. Als we ergens op ons fietsje met snelheden van tachtig kilometer een berg afslingerden, kon je die Pos horen roepen: “Kijk eens, hoe mooi dat kerkje daar
in de diepte ligt!”’

(..) ‘Er waren knapen bij die ten slotte honderdvijftig milligram per etmaal pakten. Hondervijftig milligram, het werd te gek. Vlak voor een wedstrijdje in Italië goot de verzorger een flesje stenamine over onze pap leeg. Vreet maar op, je wordt er beresterk van. God nog aan toe…’

Et cetera, et cetera. Hemeltjelief, wát een verhaal!

De volgende vraag lijkt mij ineens volkomen legitiem: wie was er nou eigenlijk de entertainer en wie de journalist – Mart Smeets of Theo Koomen? Járen achtereen was Smeets in de veronderstelling dat Lance Armstrong, Michael Boogerd, Erik Dekker en al die anderen clean rondreden. Hij geloofde ze op hun blauwe ogen.

En de zondaars – dat waren natuurlijk Landis en Rasmussen. Thomas Dekker. Basso. Wijlen Pantani en Vandenbroucke niet te vergeten. Zij werden immers gepakt.

Was Smeets naïef? Leed hij aan tunnelvisie? Of deed hij gewoon – als onderdeel van het wielercircus – alsof zijn neus bloedde?

Als presentator/commentator (entertainer) haalt Smeets een dikke voldoende, niks mis mee. Als sportjournalist heeft hij echter hopeloos gefaald. Een 4- krijgt hij daarvoor.

Voor de moeite.

Mag ik dat zeggen?