Nu op Kerkplein: Langspeelplaten

Geluk kost niet duur, neem eens een poes mee naar huis!
Door: Henk-Jan Wittink

Uitgegeven op 08-10-2013 om 08:54

'Kost niet duur!' Wieringers plegen dit nog wel eens te zeggen, een uitspraak zoals je ze op het oude eiland tegen kan komen. Deze mooie poes heb ik zo'n 15 jaar geleden gestolen bij de boerderij van Cees Lont Vet. "Alsjeblieft, ik heb een kadootje voor je meegenomen!", zei ik bij aankomst en floepte de poes onder mijn shirt vandaan. Zaterdagmiddag tijdens een Wieringer Kermis. Ze was toen een paar maanden oud en er waren daar op de Koningsweg al een aantal broertjes en zusjes van haar doodgereden. Van de fiets gestapt en de kat onder mijn t-shirt gepropt. Vond ze niet echt fijn, bovendien zat ze onder de vlooien. Thuis hebben we er dan ook meteen eerst zo'n 100 vlooien afgehaald. Dat ging trouwens erg gemakkelijk want die sprongen allemaal over op de arm van buurman Jackie Dekker (RIP).



Nam de poes mee na foto's gemaakt te hebben van het Deunen, ik werkte toen voor Ben en Nel Kuijt uit Schagen en ging voor hen alle Kermissen in de buurt af. Tienduizenden foto's gemaakt en een prima fotoschool genoten bij Ben. Daarom heet deze lieve kleine poes dan ook 'Iso' (is een fototerm, heeft te maken filmgevoeligheid), 'Asa' hadden we toen al, die namen we mee van een hoop paardenstront in Julianadorp. Deze is helaas overleden, lag ook altijd bij mij op schoot.

Eigenlijk kwamen alle katten uit de ellende bij ons terecht. Mika en Kimi, omdat het lapjes waren vernoemd naar de twee Finse autocoureurs. Helaas heeft er een (Mika) een hartaanval gekregen en plofte zielloos ter aarde, Mika was dan ook het speklapje en Kimi het magere lapje. Deze lapjes zaten bij Paula en Willem in de schuur, onder de stront in het donker, ik vond ze daar toen ik de trouwfoto's afleverde aan het prille paar.

Paula Maas, een mooie bruiloft inclusief paard en wagen en de eerste klant die de centen op de dag zelf al aan mij gaf in het toen nog bruisende Concordia. Dat maak je niet veel mee. Hadden we Jip, moest weg bij zijn baasje vanwege perikelen. Sia, uit het asiel dus asielig. En de oudste loopt dus nog rond, al wordt het al meer waggelen en springen op tafel lukt ook niet meer, Tommy, want die leek op Tom van Jerry. Tommy eet trouwens nog wel iedere dag de helft van mijn vlees op, ook al is het speklap of karbonade.


Helaas mag je sommige (pit)poezen niet meenemen......

Van de zeven poezen heb ik er nu nog vier over waarvan er eentje op zijn eind loopt. Deze die op schoot ligt blijft jong van uiterlijk en ziel, net als haar baas. Het geheim? Zie de foto, simpel: geluk kost niets, rozengeur! O ja, er was ook wel eens maneschijn, toen nam ik geen kat maar een hekje mee naar huis. Deze hangt nu nog steeds in de kazerne van de Brandweer West Wieringen. Maar ook toen was het geluk gratis, ben ik prima vertroeteld en verzorgd.