Nu op Kerkplein: Antieke eethoek

Baard
Door: Frank Ottens

Uitgegeven op 05-09-2013 om 19:25

Opeens lig je er als man zijnde helemaal uit.

Jarenlang loop je erbij als een onmetelijk toffe, hippe en mieterse gast. Haartjes in de gel, hempje van de Hennes & Mauritz aan je bast, handjes quasirelaxed in de zakken, marlborootje in de mondhoek – wauw, zag je de mensen denken, wát een blitse, onconventionele dude.

Maar dan, op een zekere dag, besef je dat het over is.

Je staat in de kroeg en er is geen enkel meisje dat nog jouw kant opkijkt. Wat is er in hemelsnaam aan de hand? vraag je jezelf vertwijfeld af. Dan kijk je nog eens goed om je heen en zie je het: ze staan allemaal te praten met andere mannen. Mannen met baarden.

Oermannen.

Holbewoners, klaar voor de jacht.

Je hebt hem natuurlijk in allerlei varianten – de baard. Naast het oermodel (de volle baard) onderscheiden we de sik (haargroei op de kin), de ringbaard (in elkaar vloeiende snor en sik, ook wel pratend kutje genoemd), de bakkebaard (haargroei op de wangen), de kabouterbaard (volle baard zonder snor, zoals met name Chriet Titulaer hem droeg) en de stoppelbaard (zeer kort, het baardje van twee à drie dragen oud).

Daarnaast heb je nog de aloude snor en de iets minder gangbare mouche (haargroei net onder de onderlip). De bekendste dragers van deze laatste twee varianten zijn uiteraard respectievelijk Ted de Braak en Jules Deelder.

Allemaal leuk en aardig, al deze harige informatie, ikzelf heb ondervonden dat het voor mij totaal niet is weggelegd.

Drie weken lang niet scheren. Elke dag sta je voor de spiegel om te kijken of het nog wat wordt, met die baard van je. Maar wat je ziet: hier en daar een pluk, her en der kale plekken. Je lijkt eigenlijk nog het meest op Shaggy - je weet wel, die trouwe metgezel van Scooby-Doo.

Je begrijpt ook meteen waarom hij Shaggy wordt genoemd.

Terwijl ik zo graag op George Best zou willen lijken. Of op Andrea Pirlo, Che Guevara, Ruud van Nistelrooij, Demis Roussos, Vader Abraham voor mijn part. Maar helaas, het zal er nooit van komen.

En het gekke is: op andere lichaamsdelen lijkt mijn haargroei juist niet te stuiten. Zo stond ik laatst met een paar oude voetbalknakkers onder de douche. Na een veteranentoernooi – het zegt allemaal genoeg. Een in onze streek redelijk bekende keeper (ook al een erkend baardmans) knielde neer op zijn knieën om richting mijn edele delen te kijken.

‘Hé joh, wat doe je?’ riep ik enigszins beschroomd.

‘Tjonge, jonge,’ zei hij, ‘wat heb jij een ongelooflijke Osama staan.’

Dáár wel dus. Het moge duidelijk zijn: ik ben hopeloos uit de mode.