Nu op Kerkplein: Een gehoorapperaat

Midweekje
Door: Gerard Laernoes

Uitgegeven op 02-08-2012 om 23:47

Elk jaar veroorloof ik mij drie korte vakanties: een weekendje Texel en twee midweekjes Amsterdam. Vorige week was het weer tijd voor een paar dagen Amsterdam.
Op de reiskosten na is dit helemaal gratis, de zorgverzekeraar betaalt alles.
Dankzij het bezit van een invalidenparkeerkaart hoef ik zelfs geen parkeerkosten te voldoen.
Heerlijk, een totaal verzorgde vakantie in een vijfsterrenziekenhuis.

Woensdag betreed ik precies op de afgesproken tijd Afdeling 2B Neurologie van het VUmc.
Nog voordat ik me bij de balie meld biedt Yvonne me al koffie aan.
Ze kent me nog van vorige keren, ik ben er vaste gast. Dat begint al goed.

Vanaf dat moment begint de geheel verzorgde vakantie.
Een verpleegkundige rijdt mijn koffertje naar mijn kamer. Het blijkt dit keer een tweepersoonskamer te zijn. Helaas is mijn kamergenoot geen jonge blonde vrouw maar een oudere man met een glazen oog, een plastic heup en nog wat engs. Zijn linkerpols ziet er tamelijk gehavend uit. Heeft hij in het verleden doorgesneden begrijp ik uit een gesprek dat hij later heeft met een psychiater. Dat gesprek wilde ik eigenlijk helemaal niet horen, maar een privacygordijn is nu eenmaal niet geheel geluiddicht. En doordat ik aan een infuus lag was ontsnappen niet mogelijk.
Wat is er nog veel leed in de wereld.



In mijn klerenkast hangt slechts één klerenhanger. Zou de rest wegbezuinigd zijn?
Nee dus, als meneer Kramer ontslagen is uit het hospitaal ontdek ik dat hij een overdaad aan knaapjes heeft: maar liefst veertien. Mmm, denk ik, wellicht heeft hier een pastoor gebivakkeerd.

Terwijl ik me aan het installeren ben dient de lunch zich aan. Dat gaat anders dan de vorige keer.
Toen was voor mij bedacht wat ik wel zou willen eten, er was een assortiment brood en beleg voor me klaar gezet. Nu is er een nieuw systeem: een wagen met allerlei spullen wordt langsgereden en je hoeft maar te roepen waar je zin in hebt. Dat lijkt simpeler dan het is.
Op de tafel ligt een blad met een lijst waar je allemaal uit kunt kiezen. Dat had ik pas door toen Yvonne al voor de deur stond. In de gauwigheid bestelde ik tomaten cup a soup met een crackertje.
Plus chocomel. Niet de hele dag koffie, en chocomel geeft me een extra vakantiegevoel.

De eerste middag gaat op aan het beantwoorden van vragen, neurologisch onderzoek en het inbrengen van een naald. Dat laatste is nog niet zo eenvoudig. De vorige keren leverde dat bloedbaden op en een geperforeerde huid vanwege alle mislukte pogingen. Dan heeft de verpleegkundige wel een goede ader te pakken, maar die rolt dan weg.
Er zijn wel eens drie prikkers aan te pas gekomen voordat de naald erin zat.
Ditmaal waarschuwde ik de zuster dat mijn aderen wegrollen als ze bedreigd worden.
Het ging op de hand in één keer goed. Hoera!

In de middag het eerste infuus. Er kwam zelfs een kastje aan te pas dat precies ingesteld kon worden. Heerlijk, je hoeft alleen maar te liggen en te wachten tot het klaar is.

Na het infuus was het al snel tijd voor het diner. Een sobere maar voedzame maaltijd.
Een Bretonse gehaktbal met aardappelen en groente. Ik dacht dat het rode kool was maar op het begeleidend schrijven zag ik later dat het bietjes waren.

Na het eten lekker naar buiten voor een rokertje. Omdat het nogal nattig weer was kwam ik terecht in een abri waar meer verslaafden zaten. Zo spreek je nog eens iemand. Een Pakistaanse beroepsbowler, een man die 35 jaar de tram bestuurd heeft en zo nog wat.
Een bekende kwam ik ook dit keer weer tegen.
Viola Zwart kwam met haar man haar dochtertje ophalen die zojuist een geslaagde nieroperatie had ondergaan. De reis naar hun huis in Borne zou een feestreis worden.
Met de familie Zwart heb ik de afgelopen jaren intensief contact gehad. Kort na elkaar verloren Alex en Viola hun moeder en vader. Als uitvaartredenaar heb ik opgetreden bij beide begrafenissen.


Bedtijd.
Zo'n eerste nacht in een ziekenhuis lukt het ondanks een slaappil niet echt om lekker door te maffen. Half vier klaarwakker. Je sukkelt in slaap en denkt dat je uren slaapt.
Is het twee over half vier als je weer op de klok kijkt. Het schiet niet op.

Tegen de ochtend besloot ik een vers voor Yvonne te maken.

Daar komt Yvon,
dan schijnt meteen de zon.
De keus is groot:
alleen al vijf soorten brood.
21 soorten beleg
is ook niet weg.
En als ze weg is zeggen we 'proost'
want ze schenkt een heerlijk bakje troost.
En of dat nog niet genoeg is: er zijn nog acht andere dranken.
Yvon, hoe kunnen we je bedanken!
Je bent het zonnetje in het ziekenhuis,
we hebben het hier nog beter dan thuis.

Ach,wat is het toch gemakkelijk om iemand blij te maken. Na het declameren van dit vers kon ik bij haar niet meer stuk. Ik geneerde me derhalve niet om een uitgebreide bestelling te plaatsen.
Een beschuitje met honing, roggebrood met geitenkaas, ontbijtkoek voor later bij de koffie,
ik ga het hier allemaal niet opnoemen.

De tweede dag verliep verder van een leien dakje. Infuus, lunch en zelfs een paar goede daden.
Mijn kamergenoot zou naar huis mogen, maar dan zou de thuiszorg alles op orde moeten hebben.
Maar die instantie zat te wachten op een besluit van de medici.
Met een telefoontje was het probleem opgelost.
De buurman van de kamer naast mij klaagde over de pollen.
Ik hoefde het maar even aan te geven bij de verpleging en ze stonden klaar met pillen en inhaler.
En er werd groot alarm geslagen omdat meneer De Beus was verdwenen.
Hij was zo weer terecht. Even daarvoor was een manspersoon mijn toilet binnengeslopen.
Bleek meneer De Beus dus. Ik ben geknipt voor het ziekenhuiswezen.

De maaltijd was een Chinese rijsttafel. Met kipdrumstick, atjar, kroepoek en saté.
IJs en appelmoes toe, wat wil een mens nog meer.

De patiënt had een goede nacht.
Wel wat kort, want om half zeven worden de bloeddruk gemeten en nog wat proefjes gedaan.
Na het ontbijt het laatste infuus en dan al weer naar huis.

Het laatste infuus. Een kordate verpleegkundig verbaasde zich over de omleidingen die bij de naald waren aangebracht. Ze vond dat dat allemaal wel weg kon. Binnen de kortste keren was alle overbodige rompslomp verdwenen en werd het infuus aangesloten.
Daar moet iets misgegaan zijn.
Na verloop van tijd begon er iets aan mijn hand te knellen en voelde ik een zekere duizeligheid opkomen.
Kom Gerard, dacht ik nog, niet te kinderachtig wezen. Je bent hier in goede handen.
Toch ben ik niet aan het zesde zakje prednison toegekomen. De naald bleek niet meer in mijn ader te zitten en de ontstekingsremmer liep rechtstreeks mijn lichaam in.
In overleg met mijn neuroloog werd besloten de behandeling te staken.
Met behulp van wat bouillon werd ik enigszins in normale doen gebracht.

In de loop van de middag nam ik een douche en voelde me goed genoeg om naar huis te gaan.
Wel met een hand die zo dik was als een bokshandschoen.
Overal gaat wel eens wat mis.
Over een paar maanden mag ik weer.
Kan ik me nu al op verheugen.
Een zorgeloos midweekje.

Juli 2012,
Gerard Laernoes.