(advertentie)
Howdy Wieringers en ex- Wieringers
Uitgegeven op 05-11-2010 om 09:30 | link | bewaar | print
AUSTRALIË - Wieringers overzee, voor deze mensen is Wieringernieuws onmisbaar. Regelmatig krijgt de redactie berichtjes vanuit den vreemde waarin zij ons laten weten erg blij te zijn met deze website. Op verzoek van de redactie zullen vanaf nu voormalige bewoners van Wieringen een stukje schrijven en daarin vertellen over hun nieuwe leven, ver weg van Wieringen.
In deze eerste aflevering komt Inge Kornblum Bakker aan het woord. Inge en Henk-Jan kennen elkaar goed, het was aan het eind van de jaren tachtig toen onze fotograaf eigenaar van de Aurora Bar was. Inge ging daar alle weekends met haar vrienden en vriendinnen uit, een geweldige tijd was dat voor de jeugd op Wieringen. Nu, bijna een kwart eeuw later, schrijft Inge over haar leven aan de andere kant van de wereld.
Howdy Wieringers en ex- Wieringers
Er is mij gevraagd of ik een stukje wilde schrijven voor het Wieringernieuws met betrekking tot “Wieringers in het buitenland” wat ik graag wil doen.
Bacchus Marsh, de woonplaats van de familie Kornblum met op de achtergrond Melbourne.
In 1995 ben ik voor het eerst in Australie geweest om te werken en reizen en heb daar mijn huidige man leren kennen. Een echte Aussie die graag een keer buiten Australie wilde kijken en met mij mee terug ging naar Nederland dat jaar. Het idee was om dit eens 2 jaar te doen maar dat werden uiteindelijk ruim 12 jaar.
In 2006 besloten we om te gaan verhuizen naar Australie. Ik noem het altijd maar verhuizen want emigreren klinkt zo drastisch. Het huis werd verkocht, de papieren geregeld voor mijn eigen visum en voor dat van onze dieren. Voor mij is het altijd een voorwaarde geweest dat onze “binnen dieren” (de buiten dieren hebben allemaal een goede plek gevonden) meegingen dus de 3 honden en 3 katten hebben regelmatig een bezoek aan de dierenarts afgelegd om aan de eis van maximaal 30 dagen quarantaine te komen. Zo kwamen we met zijn allen aan in Februari 2007. Hartje zomer en dus meteen een vakantie gevoel van hier tot Den Oever, iets dat ik nog regelmatig heb.
Zo kijkt men in Australië naar de buren.
Het huren van een huis gaat hier iets anders dan in NL (alles particulier en dan via de makelaar) en bij de 1e bezichtiging vulde ik braaf “3 honden en 3 katten” in bij de vraag of we huisdieren hadden. De assistente bij de makelaar lachte ons uit en wees meteen naar de deur. Vanaf de volgende bezichtigingen hadden we dus op papier alleen nog maar 2 honden. Honden worden hier bij de meeste mensen buiten gehouden en katten eten de beestjes op in de natuur dus zijn ook niet zo geliefd. Enfin, uiteindelijk vonden we een huis waar 2 honden werden toegestaan en ook nog eens binnen mochten. Al snel kwamen we er achter waarom dit was...het huis was gelegen in een niet zo vriendelijke/veilige buurt. Na een week hebben we aangeklopt bij de makelaar en hebben het contract verbroken wat we hadden voor een half jaar. We verhuisden na 2 weken naar een andere huurwoning in een leuke buurt en in een andere plaats. We durfden het hier wel aan om een contract af te sluiten voor een jaar. Na ruim een maand of 4 kregen we een telefoontje van de makelaar dat de eigenaar het huis wilde verkopen en dat het dus mogelijk zou zijn om mensen binnen te krijgen die het huis wilde zien. OOPS...daar zaten we in een huis, waar we 2 honden mochten hebben zolang ze buiten leefden, met 3 honden en 3 katten binnen! Een paar keer heeft mijn man alle dieren in de auto geladen om een rondje te rijden terwijl ik thuis bleef voor de bezichtiging (met alle voerbakken, speeltjes etc verstopt in een kast). Dit was dus ook niet je van het en we besloten op zoek te gaan naar een eigen huis waar we konden doen en laten wat we zelf wilden.
Bezoek uit Holland, 4WD-en in de bush.
Kangeroe spotten.
Na een paar maanden vonden we een geweldig huis aan de rand van het dorp Bacchus Marsh (zo’n 50 km ten Noordwesten van Melbourne) met uitzicht op een national park. De 3e verhuizing binnen 9 maanden tijd maar naar een plek waar we nog steeds erg blij zijn.
Ik werk bij een internationaal bedrijf in Melbourne waar ik met de trein elke dag naar toe ga. In de trein heb ik een paar leuke mensen leren kennen waar we afgelopen weekend mee gekampeerd hebben. Ze zeggen altijd dat het een jaar of 3 duurt voordat je bent gesetteld in een nieuwe omgeving en voor ons gaat dat ook aardig op. Gary, mijn man, heeft het muziek gebeuren weer opgepakt (sommigen kennen hem misschien nog van Whisky Joe) en leert daardoor ook elke keer weer nieuwe mensen kennen.
Familie, vrienden en Nederland / Europa worden wel gemist maar niet op een manier dat het heimwee oplevert. De ruimte hier, de natuur en bijbehorend wildlife zijn geweldig en zijn dingen waar ik elke dag van kan genieten. Zonder internet zou het allemaal wel wat anders worden denk ik maar met Skype, Facebook, Hyves en natuurlijk het Wieringernieuws mis ik eigenlijk weinig hoogtepunten in Nederland.
cheers,
Inge Kornblum Bakker
Uitgegeven op 05-11-2010 om 09:30 | link | bewaar | print
AUSTRALIË - Wieringers overzee, voor deze mensen is Wieringernieuws onmisbaar. Regelmatig krijgt de redactie berichtjes vanuit den vreemde waarin zij ons laten weten erg blij te zijn met deze website. Op verzoek van de redactie zullen vanaf nu voormalige bewoners van Wieringen een stukje schrijven en daarin vertellen over hun nieuwe leven, ver weg van Wieringen.
In deze eerste aflevering komt Inge Kornblum Bakker aan het woord. Inge en Henk-Jan kennen elkaar goed, het was aan het eind van de jaren tachtig toen onze fotograaf eigenaar van de Aurora Bar was. Inge ging daar alle weekends met haar vrienden en vriendinnen uit, een geweldige tijd was dat voor de jeugd op Wieringen. Nu, bijna een kwart eeuw later, schrijft Inge over haar leven aan de andere kant van de wereld.
Howdy Wieringers en ex- Wieringers
Er is mij gevraagd of ik een stukje wilde schrijven voor het Wieringernieuws met betrekking tot “Wieringers in het buitenland” wat ik graag wil doen.
Bacchus Marsh, de woonplaats van de familie Kornblum met op de achtergrond Melbourne.In 1995 ben ik voor het eerst in Australie geweest om te werken en reizen en heb daar mijn huidige man leren kennen. Een echte Aussie die graag een keer buiten Australie wilde kijken en met mij mee terug ging naar Nederland dat jaar. Het idee was om dit eens 2 jaar te doen maar dat werden uiteindelijk ruim 12 jaar.
In 2006 besloten we om te gaan verhuizen naar Australie. Ik noem het altijd maar verhuizen want emigreren klinkt zo drastisch. Het huis werd verkocht, de papieren geregeld voor mijn eigen visum en voor dat van onze dieren. Voor mij is het altijd een voorwaarde geweest dat onze “binnen dieren” (de buiten dieren hebben allemaal een goede plek gevonden) meegingen dus de 3 honden en 3 katten hebben regelmatig een bezoek aan de dierenarts afgelegd om aan de eis van maximaal 30 dagen quarantaine te komen. Zo kwamen we met zijn allen aan in Februari 2007. Hartje zomer en dus meteen een vakantie gevoel van hier tot Den Oever, iets dat ik nog regelmatig heb.
Zo kijkt men in Australië naar de buren.
Het huren van een huis gaat hier iets anders dan in NL (alles particulier en dan via de makelaar) en bij de 1e bezichtiging vulde ik braaf “3 honden en 3 katten” in bij de vraag of we huisdieren hadden. De assistente bij de makelaar lachte ons uit en wees meteen naar de deur. Vanaf de volgende bezichtigingen hadden we dus op papier alleen nog maar 2 honden. Honden worden hier bij de meeste mensen buiten gehouden en katten eten de beestjes op in de natuur dus zijn ook niet zo geliefd. Enfin, uiteindelijk vonden we een huis waar 2 honden werden toegestaan en ook nog eens binnen mochten. Al snel kwamen we er achter waarom dit was...het huis was gelegen in een niet zo vriendelijke/veilige buurt. Na een week hebben we aangeklopt bij de makelaar en hebben het contract verbroken wat we hadden voor een half jaar. We verhuisden na 2 weken naar een andere huurwoning in een leuke buurt en in een andere plaats. We durfden het hier wel aan om een contract af te sluiten voor een jaar. Na ruim een maand of 4 kregen we een telefoontje van de makelaar dat de eigenaar het huis wilde verkopen en dat het dus mogelijk zou zijn om mensen binnen te krijgen die het huis wilde zien. OOPS...daar zaten we in een huis, waar we 2 honden mochten hebben zolang ze buiten leefden, met 3 honden en 3 katten binnen! Een paar keer heeft mijn man alle dieren in de auto geladen om een rondje te rijden terwijl ik thuis bleef voor de bezichtiging (met alle voerbakken, speeltjes etc verstopt in een kast). Dit was dus ook niet je van het en we besloten op zoek te gaan naar een eigen huis waar we konden doen en laten wat we zelf wilden.
Bezoek uit Holland, 4WD-en in de bush. Kangeroe spotten.
Na een paar maanden vonden we een geweldig huis aan de rand van het dorp Bacchus Marsh (zo’n 50 km ten Noordwesten van Melbourne) met uitzicht op een national park. De 3e verhuizing binnen 9 maanden tijd maar naar een plek waar we nog steeds erg blij zijn.
Ik werk bij een internationaal bedrijf in Melbourne waar ik met de trein elke dag naar toe ga. In de trein heb ik een paar leuke mensen leren kennen waar we afgelopen weekend mee gekampeerd hebben. Ze zeggen altijd dat het een jaar of 3 duurt voordat je bent gesetteld in een nieuwe omgeving en voor ons gaat dat ook aardig op. Gary, mijn man, heeft het muziek gebeuren weer opgepakt (sommigen kennen hem misschien nog van Whisky Joe) en leert daardoor ook elke keer weer nieuwe mensen kennen.
Familie, vrienden en Nederland / Europa worden wel gemist maar niet op een manier dat het heimwee oplevert. De ruimte hier, de natuur en bijbehorend wildlife zijn geweldig en zijn dingen waar ik elke dag van kan genieten. Zonder internet zou het allemaal wel wat anders worden denk ik maar met Skype, Facebook, Hyves en natuurlijk het Wieringernieuws mis ik eigenlijk weinig hoogtepunten in Nederland.
cheers,
Inge Kornblum Bakker
Actueel...
Occasions