Ruzie bij kaarslicht
Uitgegeven op 31-10-2010 om 10:42  |  link  |  bewaar  |  print

HIPPOLYTUSHOEF - Het volgende verhaal ontvingen wij van een trouwe lezer.

Ruzie bij Kaarslicht.

Zo, de korte broeken weer in de kast. Het is ondertussen al weer aardig afgekoeld. Een echt goede zomer? Tja, er zaten een paar leuke weekjes mooi weer tussen. Geen tijd gehad voor vakantie maar goed, op de vrije dagen toch het huis weer lekker opgeknapt. Nu het wat kouder wordt en sneller donker, zitten we weer gezellig te zappen met op het dressoir de goedkope waxinelichtjes, gevonden na de hele kelderkast ondersteboven te hebben gehaald.

Ik ben anderhalf uur zoet geweest de schade weer redelijk op orde te krijgen. Wel twee vuilniszakken vol met troep overgehouden, dat ruimt dan weer lekker op. Vrouw blij want wat is het weer netjes. En dat dan weer allemaal omdat ik maar twee waxinelichtjes in die vervelende glazen potjes wilde hebben. Ik scheur die zak met maar liefst 150 kaarsjes open en natuurlijk scheurt deze veel te ver open en mieteren er 148 op de grond. Van nature ben ik wat sneller boos dan de gemiddelde persoon op deze aardbol maar ik weet mijn ietwat rottige gevoel goed te beheersen. Althans, het ging eventjes goed. Er waren ongeveer 50 theelichtjes uit het aluminium bakje gesprongen en wegens onze geweldige besparing op deze goedkope gezelligheid waren de aluminium bakjes nog dunner dan een vloeitje. En ja, dan pulk je eerst alle bakjes weer uit elkaar om vervolgens weer 1 voor 1 de bakjes te vullen. Omdat ik nog niet helemaal kwaad was en dat blijkbaar wel moest gebeuren, bleek dat de vervelende lontjes van nog een flink aantal uit het kaarsje waren gevallen. Natuurlijk. Met veel moeite de waxinelichtjes in de verfrommelde bakjes gekregen en zie ze er dan maar weer uit te krijgen. Inderdaad, humeur op een tornado en meteen uit kwaadheid 150 pokke kaarsjes in de grijze bak gegooid. Vrouwlief heeft een iedee en denkbeeldig zie ik geen lampje maar een theelichtje boven haar hoofd verschijnen. Ik stem in met haar iedee en nog geen 10 minuten later sta ik in de supermarkt voor een stelling met ik weet niet hoeveel soorten kaarsen. Niet de goedkoopste. Ik schrik lichtelijk van de prijzen maar, gezien alle ellende, zeg ik niets. Mijn vrouw pakt een zak met waxinelichtjes en ineens heb ik die hele zak in mijn gezicht. Een oase van chemische geuren dringen zich diep in mijn neusholtes. Een vleug van misselijkheid giert door mijn maag en ik weet nog net de eerste braakneiging tegen te houden. Mijn lieverd schiet in de lach en in mijn gedachten moet Annie achter de kassa al bukken voor de door mij zojuist weggesmeten Bolsius kaars van 2 kilo. Maar nee, ik blijf rustig en vrij overtuigend weet ik mijn vouw over te halen die waxinelichtjes met die lekkere geur van allerlei bloemen toch maar mee te nemen. Weer een blij gezicht want ja, natuurlijk is die misselijk makende geur precies de juiste voor haar. Het ruikt naar vroeger verteld ze terwijl haar hand vlug mijn pinpas uit mijn binnenzak grist. Het zijn maar 50 theelichtjes maar wel met een stevig aluminium bakje. Hoef je niet zo te klooien als de zak te ver open scheurt. Inmiddels is het wat drukker geworden in de winkel en irriteer ik me mateloos aan een irritant klein ventje in een veel te kleine wandelwagen achter mij. Ik probeer me niet te storen aan het feit dat zijn moeder oogluikend toe staat dat hij steeds harder mijn kuit probeert te schoppen. Een harde piep klinkt uit het pin apparaat en het ventje begint te janken. Ik ook bijna. In het display lees ik wat mijn vrouw nog even duidelijk hoorbaar bevestigd. Saldo te laag. Het zweet breekt mij uit en zonder bij na te denken roep ik het vervelende ventje achter mij tot de orde. Van schrik vergeet hij een tijdje te ademen. Mooi denk ik, rust. Ik haal mijn knip uit mijn kontzak en betaal de waxinelichtjes met 50 euro. Op dat moment realiseer ik mij dat ik eerder nog had gezegd geen geld op zak te hebben en weet dat ik straks gezellig oorlog voer bij het romantische schijnsel van die geweldige theelichtjes. Maar natuurlijk eerst de standaard vraag van de kassa medewerkster, heeft U niet kleiner, beantwoorden met een norse nee. Afijn, met een kilo kleingeld in mijn broekzak de winkel uitlopend merk ik dat het kleine gaatje groter is geworden en stuiteren de euro’s alle kanten op. Alsof het nog niet genoeg is heeft Piet de weerman het totaal bij het verkeerde eind en zit je gehurkt geld te rapen in de stortregen. Ik begin te praten tegen mijn vrouw maar enkele passanten kijken mij aan of ik gek ben. Ik kijk op en merk dat mijn schatje al naar huis is gerend. Enkele euro’s kan ik niet vinden maar ik heb het er niet warmer op gekregen en ren ook naar huis. Ik steek de sleutel in het slot en doe de deur open. Meteen komt de geur van exotische bloemen me verwelkomen en buiten adem van de sprint naar huis kan ik me niet meer inhouden en ligt de tosti van vanmiddag dampend op de reclame folders op de deurmat. Even schiet ik in de lach, ik heb nog nooit zo makkelijk die gorigheid op kunnen ruimen. Zo netjes in het midden van de aanbiedingen van de Marskramer. Dichtvouwen en klaar. Druipend van de regen stoffel ik de huiskamer binnen en onze blije hond weet nog net met zijn poot de folders uit mijn handen te slaan met zijn lompe poten. Vrouw lachen en ik denk nu vrolijk blijven om geen gezeur over die 50 euro te krijgen. Snel de boel opruimen en zappen! De bloemengeur begint inmiddels te wennen en even is het stil in de kamer. Verdacht stil. Zoals verwacht duurt zoiets niet lang en ja hoor, mijn vrouw begint te praten terwijl ze inlogt op mijn rekeningnummer van de Rabo. Even zie ik een glimlach en vraag wat er is. De roodstand komt door een bestelling via internet. In plaats van 10 euro te bieden op een partij waxinelichtjes als verrassing, heb ik per ongeluk 1000 euro geboden. Alle goede bedoelingen zijn uiteindelijk ietwat uit de hand gelopen en totaal verkeerd gegaan. Ik weet nu dat er minstens 1 persoon op de wereld is die nog kwader kan zijn dan ik maar de eerst komende 20 jaar hebben wij waxinelichtjes genoeg. Ik kijk nu al uit naar de volgende zomer.

"Een Wieringer" (naam bekend bij de redactie)