Kerstmis ‘91 Uitgegeven op 23-12-2008 om 23:48 | link | bewaar | print
HIPPOLYTUSHOEF - Onderstaand verhaal ontvingen wij van Wieringer schrijver Frank Ottens. Een beeld in woorden over Kerstmis 1991.
Een van de mooiste kerstavonden ooit beleefde ik ergens begin jaren negentig. De rockers van Normaal traden Tweede Kerstdag op in zaal Concordia, Hippo-Centrum.
Toen het doek opging, stond de hilarische Hendrik Haverkamp op het podium. Hij was destijds de vaste, nogal stuntelige Normaal-mascotte, fameus vanwege de gelijknamige hitsingle.
‘En’ie zong van: jaah, la, lalala...’
Hendrik had ditmaal een Sinterklaaspak aan. Plotseling bestormde de Kerstman (Bennie Jolink) de bühne. "Wat is dit?" brulde hij. "Opgesodemieterd! Het is kerstmis!"
Waarna ‘Sinterklaas’ van het podium werd gesmeten, en Normaal het openingsnummer inzette: Gloria - In Excelsis Deo. Met ronkende gitaren - geweldig!
In die tijd werden andere artiesten in Hippo-Centrum nog wel eens van het podium gefloten. Ik herinner me zelfs een kop in gossipblad Privé: ‘Gordon huilend van het podium’.
Ja, we waren een kritisch volkje.
Maar Normaal kon bij ons geen kwaad doen. Het werd een gedenkwaardige avond. Er werd volop gedanst, luchtgitaar gespeeld, bier gegooid en tijdens de toegift brak ook nog eens een massale vechtpartij uit. Dat had je wel eens in die tijd. Blanken waren nog wild in deze regio.
Ik kan me trouwens ook nog een concert van Herman Brood herinneren, in datzelfde Concordia, 1986. Ik was vijftien, zestien. De bassist van de Wild Romance was een opvallend heerschap: zo’n Freddy Mercury-achtige SM-pet op het boze hoofd, een lange leren jas aan, tot op de grond. Daar mijn havovriendjes en ik deze Gestapogluiperd heel gemeen vonden, vonden we na een pilsje of wat de euvele moed onze middelvinger naar hem op te steken - heel geniepig, tussen de hoofden van het publiek door.
Op een gegeven moment kreeg het strakke Wilde Romancelid ons in de gaten, maar hij verblikte of verbloosde niet - strak en stoïcijns bleef hij doorspelen. Maar omdat wij stug volhielden en ook steeds meer lol aan onze actie beleefden, hield de bassist het op een gegeven moment niet meer - plotseling barstte hij in lachen uit.
Jawel, de brute Broodbassist - hij brak...
Later die avond kuste ik met Natasja Dudink - toentertijd het mooiste meisje van de streek. Ja, een populair binkje was ik wel als youngster.
Ergens tussen toen en nu moet het dus zijn misgegaan. Of misschien was het wel een kwestie van te vroeg pieken. In ieder geval: straks zit ik weer heel alleen kerstfeest te vieren...
Maar ach - wat Frankie nooit verloor, dat was z’n goed humeur.