Alsof je nog bij me bent... Allerzielen in de Michaëlskerk Oosterland
Uitgegeven op 31-10-2008 om 05:38  |  link  |  bewaar  |  print

OOSTERLAND - Voor de viering van Allerzielen - de gedachtenis aan de mensen die overleden zijn - is de laatste jaren een toenemende belangstelling te bespeuren. Het ligt in het verlengde van de groeiende interesse voor alles wat met dood en het beleven en verwerken van de dood te maken heeft. Lang was de dood omgeven door zwijgzaamheid en ontkenning, maar dat taboe is doorbroken. Allerzielen is een stokoude kerkelijke gedenkdag, maar de laatste jaren zien we dat dit gedenken ook buiten de kerk beleefd wordt met kaarsen, poëzie en muziek op begraafplaatsen, in crematoria en dorpshuizen.


Voor veel mensen betekent de kerk immers niks meer, dus gaan ze er ook niet heen. Zij zijn Allerzielen als het ware opnieuw aan het ontdekken, maar dan niet onder de vlag van de religie. Dat is jammer, want de kerk heeft de mens in de mystiek rond het einde van het leven en het verwerken van verlies zoveel te bieden ...
Bijna veertig jaar lang viert het Oecumenisch Centrum Michaëlskerk Allerzielen. Om ook de beleving van niet-religieuze mensen tot hun recht te laten komen, doet ze dat zo laagdrempelig mogelijk. Maar wel met respect voor het bijbelverhaal, juist omdat er zoveel kracht en troost van deze oerverhalen uitgaat.
In de viering van 2 november, aanvang 10.30 uur draait het om een verhaal uit Johannes 21: Jezus verschijnt na zijn dood en opstanding aan zijn leerlingen.
Het is een gewone ochtend. Nou ja, gewoon ... Niets is meer gewoon sinds Jezus gestorven is ... Zijn leerlingen keren terug naar wat ze kennen: ze gaan weer vissen, maar vangen niets. Dan staat daar op de oever een vreemdeling die hen vertelt dat ze het over een andere boeg moeten gooien. En opeens vangen ze vis in overvloed en herkennen ze hem ... Een verhaal over doden die je soms in levende lijve voor je ziet, over iemand die je vertelt dat je het over een andere boeg moet gooien ...
Voor de kinderen - altijd rijkelijk vertegenwoordigd in Oosterland - is er liturgisch theater onder de titel 'De foto', naar een verhaal van Jan Willem Drost.
Francisca mankeerde ogenschijnlijk niks, toch is ze plotseling gestorven. De klas zit verslagen rond haar tafeltje met foto en kaarsje. Van leren komt die dag niets; de kinderen schrijven een brief aan Francisca of maken een mooie tekening voor haar en leggen die op haar tafeltje. Maar Pascal weet niks te bedenken. Wat moetje nou schrijven aan iemand die dood is!? Plotseling krijgt hij een wondermooi idee ...
Een ontroerend spel voor en door kinderen, maar lang niet kinderachtig. De gehele dienst wordt door solisten, Museumkoor en Kindercantorij met bijpassende liederen omlijst . Aan het slot van de viering kan ieder die dat wil een lichtje aansteken voor een geliefde dode; een on-ver-ge-te-lijk mens ...