Legendarische winst Succes 4 verliest het weekeinde al zijn glans
Uitgegeven op 19-11-2005 om 11:46  |  link  |  bewaar  |  print

REGIO - Welke oudere voetballiefhebber herinnert zich het niet; de legendarische 6-5 winst van Heerenveen op Ajax. Heel Friesland stond op zijn kop. Na een 1-5 achterstand kregen de Friezen onder aanvoering van Us Abé het op hun heupen en lieten keer op keer het net bollen door het lederen monster met de veter, in de touwen te jagen. Niet alleen op het veld was het groot feest. Ook op de tribunes vlogen mannen met lange jassen en bolhoeden, elkaar gelukzalig in de armen. Met het vibrerende doch zoetgevooisde stemgeluid van wijlen Phillip Bloemendaal (of was het dan toch Gerrit van Kulsdom?) werden de legendarische wedstrijdbeelden tijdens het polygoon- journaal nog ontelbare malen herhaalt. En ook nu nog, jaren na dato krijgen heel veel Friezen nog steeds een brok in hun keel bij het zien van de beelden. Tot voor kort leek iedereen het over eens; zo’n wedstrijd, die maak je maar eens in je leven mee.

Mispoes!!!. Dik veertig jaar later heeft een vierde elftal van een piepklein afdelingsclubje in de kop van Noordkop voor dezelfde stunt gezorgd, waar eveneens een toneelstuk van gemaakt kan worden. Succes 4, want daar hebben wij het over, boog evenals de Friezen destijds een onoverbrugbare 1-5 achterstand tegen Vesdo om in een totaal onverwachte 6-5 winst.

Dat de geschiedenis zich deze grauwe novemberochtend zou herhalen, kondigde zich eigenlijk voor de wedstrijd al aan. Toen de twee elftallen de grasmat betraden zagen ze in de verte namelijk een scheidsrechter opdoemen die, met zijn veel te krappe outfit wel héél sterk deed denken aan scheidsrechterscoryfee Frans Derks. Even dachten de 22 spelers dat ze via een tijdmachine 30 jaar terug waren gezet in de tijd maar dichterbij gekomen bleek dat niemand minder dan Jan de Moel in het (te) sexy scheidsrechtersoutfit rond paradeerde.

De Moel, die wel de moeite had genomen om zijn stoffige scheidsrechterspak van zolder te halen maar vergeten was het te laten verstellen door vrouw Anneke, deed het (de eerste helft althans) lang niet slecht. Hetgeen niet gezegd kon worden van de spelers van Succes 4. De huidige medekoploper speelde de slechtste 45 minuten van dit seizoen.

Natuurlijk waren er de gebruikelijke excuses van het ontbreken van een warming up voor de wedstrijd en een waslijst aan afwezige. Maar van die slappe praatjes moeten we nu maar eens af. En met name het geklaag van de vele afwezige iedere week lijkt op een 45 grammafoonplaat die keer op keer blijft hangen. Het is namelijk al jaren regel dan uitzondering dat elke wedstrijd wel een paar spelers ontbreken door oppas op de kinderen, het niet uit bed willen komen naar een avondje stappen( zelfs niet na lichte drang van de echtgenote), of blessures waarvan één bepaald persoon de kroon spant met een kleine revalidatieperiode van inmiddels vier jaar.

Nee, aan de vele absenten lag het ook deze keer niet. Het vierde had tegen Vesdo op papier nog genoeg kwaliteit over. Maar het team zakte de eerste helft volledig door het ijs. Met als grootste dissonanten de gehele achterhoede. De toch ervaren verdedigers Luijt, Smit, Steigstra en Klein rommelden maar wat aan en gaven hun directe tegenstanders keer op keer vrij doorgang naar Leon Dingjan. ondanks dat de doelman een paar doelpunten wist te voorkomen, moest hij liefst vijf keer de gang naar het net maken. Tussendoor maakte gastspeler Robert Jonkman, op fraaie wijze het enigste Succesdoelpunt.

Sherlock

Het geploeter van Succes deed zo zeer aan de ogen dat zelfs Rob,de hondstrouwe volgeling van Succes 4, zich liet gelden. De campingbewoner van camping Waddenzee was zo teleurgesteld in zijn oogappel Kees Tijssen en diens ploeggenoten dat hij vanaf de kant dreigde zijn caravan nog dezelfde dag van het terrein te halen van diezelfde Tijssen, als het spel niet snel beter werd. Omdat ook, de bijna in de vergetelheid geraakte, Sherlock geen positieve aantekening op zijn kladblock kon maken, verliet hij tijdens de rust hoofdschuddend het sportpark.

Gek genoeg overheerste er bij de spelers zelf een welhaast serene rust tijdens de verplichte 15 minuten pauze. Met mierzoete kruidenthee en enkele Yoga oefeningen werd getracht de ying en yang verhouding in het lichaam weer in balans te krijgen. Ook werd er nog effe gemediteerd waarin de wens om een wonder werd uitgesproken.

Direct na de thee bleek dat wonder van de Belt overigens nog mijlen ver weg. Frans Deken, in het veld gekomen om de balans in de achterhoede te herstellen, viel namelijk naar een kleine 10 minuten spelen al weer uit. Of alle liquidaties in de hoofdstad van de afgelopen weken ermee te maken hadden, is ons niet duidelijk, maar dat de kleine pitbull deze middag niet helemaal vrij was in zijn hoofd kende geen enkele twijfel. De manier waarop hij namelijk zijn zoveelste blessure opliep was namelijk een gevolg van niet helemaal bij de les zijn. Supersub Maarten Franken moest daarom eerder aan de bak dan gebruikelijk.

Deze omzetting bleek achteraf uitstekend uit te pakken. De poppetjes stonden bij Succes ineens op de goede plek en het begon te lopen als een tierelier. Vesdo werd overvleugeld met oogstrelend combinatievoetbal en nog belangrijker er werd ineens gescoord aan de lopende band. Pieter Klein en Dennis Kolb (2x) brachten de spanning terug tot 4-5. De slotfase was tumultueus. Jan de Moel, die eerst nog een geldig doelpunt van Succes afkeurde, zag kort daarop een schot van Kolb op de paal als enigste over de doellijn gaan. Met een 5-5 stand nam het vierde geen genoegen. De Vesdo-spelers die, inmiddels met de billen bij elkaar naar het einde snakte, smeekte De Moel om al een kwartier voor het einde af te fluiten. De scheids leek aan deze wens tegemoet te komen door nog maar vijf minuten aan te geven. Het mocht de Schagerbrugers echter niet baten. Want in het ultieme slotoffensief schoot opnieuw Dennis Kolb de sensationele 6-5 in de touwen.

Zegekar

Direct na afloop rezen er bij de spelers plannen op om zich eerdaags te laten rondrijden op een grote zegekar door de straten van Hippo. Maar lieve mensen u hoeft niet te vrezen. Zo ver komt het gelukkig niet. Behoudens dat niemand in Hippolytushoef zit te wachten op een stel uitgezakte malloten van dertig en veertig jaar, die wat krampachtig staan te hossen op een boerenkar, zou zo’n rijtoer ook totaal misplaatst zijn. De legendarische overwinning op Vesdo verloor namelijk een week na dato weer geheel zijn glans door een wanvertoning tegen Watervogels. Met een smadelijke 4-2 nederlaag was het huilen met de pet op bij de over het paard getilde sterren van het vierde. Het was gewoon knudde. En daarmee was het verhaal van die wedstrijd in één zin verteld.