Handbal VZV - Tonegido Kleine Sluis 26 - 23
Uitgegeven op 22-10-2012 om 11:57  |  link  |  bewaar  |  print

'T VELD - Complimenten voor doelman Dion Doesburg. Weergaloos, met veel e’s en o’s, twitterde voorzitter Koos Pannekeet zaterdagavond op het gastenboek van VZV. Hij had het over het optreden van Dion Doesburg onder de lat, in de spectaculaire partij VZV – Tonegido Kleine Sluis. De preses had gelijk. Dion Doesburg, zestig minuten gesteund op de bank door collega Noël Dekker, keepte een berewedstrijd. Hij ontmoedigde met een fantastische tweede helft de aanvallende macht van de mannen van Wieringen en uit Anna Paulowna/Breezand (een soort van noordelijk collectief moet u maar denken).

( bron VZV Handbal, John Volkers)
Ik neem u mee naar vijf minuten voor tijd. Tonegido krijgt van soloscheidsrechter Annie Kager een strafworp. De stand is 25-22 in het voordeel van VZV dat na een bliksemstart in de tweede helft wat zonder stoom begint te raken. Er kan, als er raak wordt gegooid, nog veel gebeuren in de 300 seconden tot het einde, Wessel Nijs, fanatiek mannetje in de groene kleuren van TKS, eist de bal op en zal die in gifgroen gestoken doelman van VZV met dat lachende gezicht wel eens een lesje leren.

Kager fluit, Nijs gooit van zeven meter, Doesburg stopt de bal maar die stuitert terug precies in de handen van Nijs. In normale handbalomstandigheden ben je dan geklopt als doelman. Zo dacht Nijs ook, maar ‘Does’ kwam nog fanatieker uit bij zijn tweede poging en gooide het hele lichaam richting de schutter. Die miste opnieuw en werd nog even geraakt door een grote schoen van Doesburg.

‘Had ie maar niet in het doelgebied moeten komen’, verklaarde Noël Dekker later aan de bar. Want zo werkt het. Het doelgebied is van de keeper. Die wil daar heersen, die gooit er alles in bij een speler die doorbreekt. Of het volgens de regels is, weet ik zo even niet. Maar ik kan het geheel begrijpen. Nijs overigens ook. Die nam na afloop de hoed af voor Doesburg die hij pas twee minuten voor tijd nog een keer (voor 25-23) wist te passeren, toen hij het doelgebied indook voor een rebound en toen wel het doel wist te treffen.

Het einde van de wedstrijd kwam met 26-23, na weer zo’n verrassende instart van Rino Visser die al zijn kilo’s meeneemt bij zo’n reis door het vijandelijk gebied. Die einduitslag mocht bepaald verrassend heten. In de rust leidde TKS met twee treffers verschil (11-13) en was de bovenliggende partij. Het zou nog spannend worden, met licht voordeel voor de Wieringers dacht ik. In de eerste tien minuten na de pauze veranderde dat totaal. VZV kende een bliksemstart aan de hand van de andere uitblinker, de kwikzilveren Sil Singer.

Hij was deze wedstrijd goed voor liefst tien treffers en zette direct na de rust de toon door twee snelle goals (12-13, 13-13). Dat ging zo door: 14-13 (Rick de Vries), 15-13 (opnieuw Singer), 16-13 (Visser), 17-13 (Hans Hageman). Het was de nekslag voor TKS dat VZV zag uitlopen naar zeven goals (23-16) maximaal verschil. Dat was na weer zo’n demarrage. Gijs Bakker had 19-16 gemaakt, maar vier treffers van VZV stond er 23-16 op het bord. Het laatste kwartier speelde VZV de wedstrijd uit op zijn verdedigende kwaliteiten. Die waren er vooral van doelman Dion Doesburg. Hij was inderdaad weergaloos.

Na afloop had Doesburg het nog over de trainingen waar hij het zo moeilijk had met dat snelle, geplaatste schot van Sil Singer. ‘Je ziet die ballen van hem niet komen.’ Dat beeld zal ongetwijfeld bevestigd zijn door Rick Idema, de reus in het doel van TKS. Hij werd in de tweede helft gek gespeeld door Singer. Idema kwam op vertrouwde grond. Hij heeft Zijdewindse wortels. Hij is de zoon van Ben Idema, in de jaren zeventig de vaste sluitpost van VZV voetbal.

Het werd zo nog gezellig in ’t Zijveld dat een kleine honderd fans de handen zag stuk klappen voor al dat spectaculairs. De wegblijvers hadden ongelijk. Als zo vaak trouwens bij de leuke partijen van onze handbalmannen die het dit jaar zonder de gestopte Randy Bommer moeten doen. Verder is Kevin Olling verhuisd en missen we diens verrassende schoten. Maar sommige oude waarden zijn gebleven. Een van die is Dion Doesburg.

Op weg naar huis dacht ik nog aan het verhaal dat ik twee jaar geleden over hem schreef. Het ging over zijn comeback na heel veel ziekteleed. Ik zocht het nog maar even op in de computer. En knipte en plakte een stukje ervan in dit verhaal.

(Het is het eigen kerstverhaal van VZV. Dion Doesburg (39) is na een ernstige ziekte en drie operaties terug onder de lat van heren 1 en heren 2.

Op de dinsdagavondtraining staat Doesburg op zijn vertrouwde manier te keepen. Ik zie hem in de partijvorm twee strafworpen stoppen en als in de laatste minuut de snelle Sil Singer doorbreekt voor een break-out, dan tikt Doesburg met de rechtervoet de keihard geschoten bal uit de rechterbovenhoek. Waar je een hand verwacht, komt een voet. Dat is een staaltje van lenigheid, waar de gewone toeschouwers versteld van staat.

Ik vraag na afloop licht beschroomd of het ‘die rechtervoet’ was. Ja, het is die rechtervoet, zegt Dion, waaraan hij deze zomer is geopereerd. Teen 2 en 3, geteld vanaf de grote teen, zijn door de chirurgen weggehaald, plus een stuk van de voorvoet. Er was een melanoom geconstateerd in het ziekenhuis en binnen twee dagen ging hij onder het mes. Er was haast bij, vonden de doktoren.

‘En nu heb ik een soort van happertje’, zo omschrijft de doelman de eigen rechtervoet. Hij kan er weer goed op staan. Het behoud van de grote teen is zijn grote geluk. Dat is de balans-as van de voet. Zonder grote teen word je een strompelaar. ‘Ik heb niet eens een prothese’, zo vertelt Dion Doesburg van zijn geluk bij een ongeluk.

Er waren meer operaties. Hij is ter hoogte van de liesstreek van zijn poortwachtersklier en een stel lymfeklieren verlost. Er waren uitzaaiingen. ‘Zie het als een riool, waar het vuil net voor de put in een rooster is blijven hangen.’

In augustus trof ik hem in de sporthal, moeizaam lopend. Hij liet me op het schermpje van zijn mobiele telefoon een foto zien van een gat in de liesstreek. Ik had mijn bril niet mee en dacht een gat van een 2-eurostuk te zien. ‘Het was drie tennisballen groot’, zegt de VZV-doelman nu. Ik schrik met terugwerkende kracht.

Zelf noemt hij het complicaties. De operatieplek was gaan ontsteken, oud bloed, nieuw pus. Het moest twee keer leeggehaald worden. Het ontstoken been vormde een risico. Het had tot amputatie kunnen leiden, geeft Dion toe. ‘Ik kreeg daarna een vacuümpomp om de wond schoon te krijgen en het wondvocht af te zuigen. Het is een wonderapparaat. In zes weken was de wond dicht, waar er zonder die pomp dertien maanden voor staat.’)

Dat was toen. Tweeëntwintig maanden later stond Does te schitteren als vanouds. Laten staan, had Noël Dekker zijn coach Fred Stuurman in de rust aangeraden. Dekker liet zijn eigen beurt voorbij gaan. Hij had het goed gezien. De mooiste dingen zouden nog komen.

John Volkers

Scores VZV: Sil Singer 10, Rick de Vries 4, Rino Visser 4, Antoine Speets 4, Bas Hageman 2, Hans Hageman 1, Karsten Konrad 1.