Nu op Kerkplein: Een sleutelbos

We zijn de weg kwijt
Door: Frank Ottens

Uitgegeven op 29-03-2017 om 20:38

De dagen, nee, weken, na het heengaan van de grootste wereldster die we ooit hebben gehad, Johan Cruijff, heb ik gehuild alsof ik een kleine jongen was. Noem het pathetisch, maar de waterlanders bleven maar komen. Bij ieder fotootje of filmpje dat de revue passeerde, schoot ik vol. Ik was dan ook een groot fan.

Een goede vriend smste: 'Nu hebben we echt geen vader meer.'

De impact van zijn overlijden lijkt in Nederland echter nauwelijks door te dringen. Johan Cruijff is nog maar net een jaartje dood en Nederland is als voetbalnatie weer wat het was voordat de legendarische nummer 14 debuteerde in Ajax-1. Inderdaad, een B-land. Luxemburg, San Marino, Kazachstan, Bulgarije. Dat was zo'n beetje het niveau van het Nederlands elftal in de jaren zestig.

Tot De Verlosser kwam. Hij veroverde de wereld met revolutionair voetbalspel. In zijn slipstream werden ook spelers als Johan Neeskens, Willem van Hanegem, Wimpie Jansen, Johnny Rep en Wim Suurbier echte supersterren.

Slechts een stipje op de kaart, maar wel een grootmacht in de wereld, allemaal dankzij één genie.

Uiteraard is de teloorgang van ons aller Oranje al een tijdje aan de gang, want ook voordat Cruijff overleed, bakte de huidige generatie pseudovedetten er al weinig tot niets van. Maar ga nou niet zeggen dat Johan Cruijff ons niet heeft gewaarschuwd. Lees zijn columns in De Telegraaf nog eens terug, of bedenk eens wat er allemaal bij Ajax is gebeurd. De enige werknemer in Amsterdamse dienst die écht de lijn-Cruijff wilde volgen, Wim Jonk, werd bruutweg buitenspel gezet.

Zelfs zijn naam aan het Ajax-stadion verbinden, was voor de huidige beleidsbepalers al te veel gevraagd. Het is de typische Hollandse arrogantie (diknekken, noemen de Belgen ons niet voor niets) en benepenheid, die ons ten onder doen gaan.

Niet luisteren naar Cruijff - hoe verzin je het?

Gelukkig wist ik mezelf enige tijd na zijn dood toch een beetje te vermannen, en stopte het huilen. Je kunt immers niet oneindig blijven rouwen om iemand die je niet eens hebt gekend. Op een dag, ik zat er weer lekker in, het leven lachte me toe, had ik een column over fotografie geschreven, en ik dacht: ik stuur 'm even naar Peter van Aalst, mijn oude Helderse maatje. Dus ik surfte naar Facebook, voerde de naam van deze topfotograaf als zoekopdracht in, en hopla, daar verscheen zijn FB-page.

En daar zag ik hen... Peter uit de Visbuurt, vereeuwigd met Jopie uit Betondorp...

Begonnen ze toch weer op te spelen, de tranen.

Maar ja, Johan Cruijff was ook niet zomaar iemand.

Hij was onze gids, de leidraad van ons bestaan.

Zonder hem zijn we nergens meer.



Johan Cruijff en Peter van Aalst in het Olympisch Stadion, 2008. (Foto: Erwin Asselman)