Nu op Kerkplein: tuinman

Valderrama 2.0
Door: Frank Ottens

Uitgegeven op 01-07-2014 om 13:59

René van der Gijp weet tenminste wél hoe het hoort. Die kijkt de meeste WK-duels op zijn hotelkamer, het liefst liggend en helemaal in zijn eentje. Die weet dan ook waarover hij praat tijdens de wedstrijdanalyse.

Hugo Borst was tijdens de eerste helft van Colombia tegen Uruguay kennelijk lekker aan het ravotten met zijn hondje Messi, terwijl de 'Spanjaarden' Edwin Winkels en Kenneth Perez heel gezellig hadden zitten keuvelen. Jawel, het klikte echt tussen deze heren. In de rust gaven ze toe 'wel een beetje moeite te hebben om zich na Brazilië versus Chili op een andere wedstrijd te concentreren'.

Nou, dat was goed te merken! Terwijl het verbluffend mooie combinatievoetbal van Colombia mij bijna aan het huilen bracht, vonden Hugo, Edwin, Kenneth en David Endt het op de schaal van Brazilië – Chili (een 10, volgens de heren) slechts een zeventje waard. Ze worden ingehuurd om iets zinnigs over een voetbalwedstrijd te zeggen, worden daar vermoedelijk redelijk voor betaald, en dan het beste voetbal van dit WK tot dusver totaal missen...

Na het wonderschone doelpunt van James Rodríguez werden de Uruguayanen een tijdlang volkomen zoek gespeeld. Van het kastje naar de muur, zoals dat heet. Ze deden dat op een manier die daadwerkelijk deed denken aan het legendarische Braziliaanse elftal van 1982. Met hak- en boog- en kopballetjes. Soms temporiseren, dan weer versnellen. Het was prachtig. Het ontroerde me.

Colombia. Afgezien van Shakira en kilometerslang, tropisch regenwoud heeft het niet zoveel moois te bieden. Een verscheurd land. Guerrillastrijd, cocaïnemaffia, corruptie en machtsmisbruik – het land in een notendop. Al zestien jaar niet op een WK geweest. De absolute vedette (Radamel Falcao) ook nog eens geblesseerd.

En dan zó voor de dag komen. Het leek wel of deze ploeg helemaal geen controleurs, hakkers, schavers en beukers nodig heeft. Die zitten kennelijk al bij de FARC. Nee, deze ploeg herbergt allemaal vóetballers die de bal van voet naar voet laten glijden. Zalig. Ons eigen Oranje is vergeleken met deze Colombianen gewoon een stelletje heikneuters. Alleen de Duitsers kunnen aan hen tippen, zij het slechts een beetje.

Die James (Gamez) Rodriquez is pas 22 jaar, maar gezegend met een branie, gogme en flair om ú tegen te zeggen. Bekijk zijn WK-goals nog eens terug op YouTube: de een nog mooier dan de ander, wát een voetballer. Magistraal. Zie dat tweede doelpunt tegen Uruguay, die aanval: zo voetbalden wij in 1974. Ze zeggen dat dat anno nu niet meer kan, maar de Colombianen bewijzen toch echt het tegendeel.

Het is natuurlijk niet voor niks dat nummer tien James Rodríguez als dé opvolger van legende Carlos Alberto Valderrama wordt gezien. Maar dan wel Valderrama 2.0 natuurlijk. Eentje met dynamiek. Zelf werd ik vroeger ook vaak met deze middenvelder vergeleken, niet vanwege mijn briljante acties of haardracht, maar omdat ik ook bijna nooit de middencirkel verliet. Dat schept toch een band.

Uiteraard zal Colombia geen wereldkampioen worden. Dat is de tragiek van het voetbal. De mooist spelende ploeg strandt immers altijd. In 1974 (wij), in 1982 (Brazilië), in 1998 (wij) en in 2006 (Duitsland). In 2014 zal het niet anders zijn. Wat dat betreft is voetbal als het leven zelf: onrechtvaardig en meedogenloos.