Nu op Kerkplein: zakmes

Kaal of kammen?
Door: Frank Ottens

Uitgegeven op 24-06-2014 om 13:10

Voetbal is show. Voetbal is entertainment. Voetballers zijn sterren. Voetballers hebben gel in hun haar, kekke baarden, tatoeages all over the body en – natuurlijk – bontgekleurde schoentjes. In dat kader is het uiterlijk van nogal wat Braziliaanse spelers (van origine toch de uitvinders van showvoetbal) tamelijk verbazingwekkend. Allemachtig, naar welke kapper gaan zij? Hanteert deze coiffeur soms een heggenschaar? Tjonge, jonge, die gasten zien er niet uit!

Neem Neymar da Silva Santos Júnior. Oftewel Neymar. Toch de absolute vedette aan Braziliaanse zijde. Wat is dat voor haartooi? Je moet de ster van het WK worden, hangt overal ter wereld op immens grote billboards, en dan kom je met zo'n raar, van de ratten besnuffeld kapsel aanzetten!

Het doet eigenlijk nog het meest denken aan Limahl, de zanger van de Britse popgroep Kajagoogoo. Niet alleen was de muziek van dit gezelschap in de jaren tachtig vrij pover ('You're too shy shy, hush hush, eye to eye...'), ook het kapsel van voornoemde zanger liet nogal te wensen over. Met andere woorden: wát een waardeloze coupe!

En dan hebben we nog de Braziliaanse voetballer die luistert naar de naam Marcelo Vierira da Silva Júnior, artiestennaam Marcelo. Toch een speler van Real Madrid. Los Galácticos. Ofwel: buitenaards. Nou, dat klopt wel. Deze Marcelo lijkt inderdaad wel van een andere planeet te komen. Misschien dat zijn kapsel het in de mimewereld erg goed doet (wat lijkt hij op Hakim van Sesamstraat!), maar voor een voetballer is dit toch not done? Elke keer als je hebt gekopt, moet je je haar ook nog eens gaan uitdeuken. Niet erg praktisch, maar zeker niet modegevoelig.

Het ergst van allemaal is toch wel David Luiz. Zijn haar is bedroevend, zijn spel eveneens. Eigenlijk staat deze David Luiz Moreira Marinho symbool voor de spelopvatting van het huidige Braziliaanse elftal. Afbraakvoetbal. Alles voor het resultaat. Niet om aan te gluren! Tjonge, jonge, Sócrates zou zich omdraaien in zijn graf als hij zou zien dat dit gedrocht in de Braziliaanse basis staat.

Voor de jongere lezers: Sócrates Brasileiro Sampaio de Souza Vieira de Oliveira (1954 – 2011) vormde in de jaren tachtig samen met de al even legendarische Zico, Falcão en Toninho Cerezo het Magische Kwartet op het Braziliaanse middenveld. Hoewel dit elftal geen enkele prijs pakte, was er qua schoonheid geen enkel team dat nadien nog zo van zich deed spreken.

Sambavoetbal in optima forma. Loom spel met sublieme sambaversnellingen. Deze middenvelders speelden het leder niet met binnenkant voet naar elkander – nee, dat was verboden. Alles met de buitenkant, maar het liefst nog met de hak. Toen de Italiaanse spelbederver Paolo Rossi deze Goddelijke Kanaries in 1982 met een oerlelijke hattrick het toernooi uitschoot, was ik elf jaar en ontroostbaar. Ik huilde als een klein kind, maar dat was ik natuurlijk ook. Toen mijn moeder vroeg wat er aan de hand was, keek ze ietwat vreemd op toen ik zei: 'Brazilië ligt eruit.'

Dat zal nu niet meer gebeuren. Integendeel, de vlag gaat uit als dit stelletje vervelende antivoetballers wordt uitgeschakeld. Duitsers zijn de nieuwe Brazilianen. En Brazilianen zijn de nieuwe Duitsers. En Nederland? Wij zijn de nieuwe Italianen: een geniepige countermachine. Catenaccio. Luizenvoetbal.

Gelukkig hoeven veel van onze Oranje-jongens (Robben, Sneijder, Clasie, Vlaar, Indi) zich niet druk te maken om hun coupe. Ze zijn immers al (bijna) kaal.