Nu op Kerkplein: Grastrimmer

Rotterdammers
Door: Frank Ottens

Uitgegeven op 20-11-2013 om 13:45

Met een van mijn allerbeste kameraden, Bassie (nee, niet die bebaarde drummer maar de voormalige doelman van Succes-1, nog altijd een aardige tenniscrack overigens, al kan-ie met tafeltennis niet van Trinko Ottens winnen), ben ik op weg naar Rotterdam om een wedstrijd van mijn favoriete voetbalclub te bezoeken. Het is alweer ruim twaalf jaar geleden dat ik Feyenoord live in eigen thuishaven in actie zag.

En het moet gezegd: het blijven dagen om nooit te vergeten, zelfs als er niet wordt gewonnen.

Bij Lentini in de auto zitten, is sowieso al een feestje op zich. Radiootje aan, een blikje frisdrank en snoepjes bij de hand, de blik op oneindig. Je hoeft niets te zeggen, want je kent elkaar al door en door. Dat is wat vriendschap ook kan zijn: relaxte stilte.

Eenmaal gearriveerd bij het mooiste stadion van Nederland, is het natuurlijk meteen gedaan met de rust. Een drukte van jewelste rondom de tempel. We zijn uitgenodigd om voor de wedstrijd een hapje en drankje te nuttigen in het Hospitality-gedeelte nabij het stadion. Wat meteen opvalt, is de vriendelijkheid van het horecapersoneel.

Dat maak je in Amsterdam wel eens anders mee. Zelfs Lentini, een Ajacied nota bene, is het daarmee eens.

En dat taaltje! Jawel, het blijft een genot om te horen – die onvervalste, Rotterdamse tongval.

Even later bestijgen we de trappen van het stadion om onze zitplaatsen in vak KK te bereiken. Een stevige steward met snor en Gerard Cox-stem scheurt onze kaartjes (‘Prettige wedstrijd, heren!’) en dan kunnen we naar binnen. Achter ons lopen twee tienerjongens met een hotdog in hun hand. ‘Eet smakelijk!’ roept de olijke steward.

‘Dank u wel’, mompelen de boys in koor.

Dan die eerste aanblik. Altijd weer kippenvel. Die verlichte grasmat, die ontzagwekkende tribunes eromheen, die voelbare spanning voor de wedstrijd. Een kunstwerk als het ware – een stilleven in volle glorie.

Rotterdammers, en dan met name Feyenoord-supporters, hebben best een dubieuze reputatie in den lande. Een rauw volkje dat alles en iedereen altijd maar ‘kanker’ vindt. Hier in vak KK is evenwel niets te merken van vijandigheid of agressiviteit. Dat akelige woord heb ik niet één keer gehoord.

Nee, de mensen voor en achter ons hebben juist lol met elkaar. Ze lachen, ze ouwehoeren. En ze lijden tezamen – dat hoort helaas ook bij deze club. Veel drinken doen ze daarom misschien ook wel. Om de tien minuten staat er iemand op om nieuwe pilsjes te halen.

Dan het effect van De Kuip zelf. Ik bemerk toch weer dat het Feyenoord kan maken, maar jammer genoeg ook breken. Staat de ploeg achter (zoals nu, tegen AZ) dan vormen de mensen op de tribunes een onvoorwaardelijke steun. Komt Feyenoord echter op voorsprong, dan doet de sfeer in het stadion de ploeg terstond verlammen. Bij de eerste de beste tegenaanval, vóel je de mensen op de tribune (onder wie ikzelf) denken: o jee, het gaat toch weer mis…

Wat dan ook onherroepelijk gebeurt. Angst sluipt in de ploeg, met de gelijkmaker als gevolg. Maar ondanks de remise blijft een middagje één worden met Het Legioen een unieke belevenis.

Hoogtepunt is als de hardcore fans uit de vakken S en T brullen: ‘Komen wij uit Rotterdam?’

Waarop de supporters aan de andere kant van het stadion meteen reageren: ‘Ken je dat niet horen dan!’