Nu op Kerkplein: Het boek: Arne & Carlos breien de bloemetjes buiten

Teun en Jo de Ridder
Door: Gerard Laernoes

Uitgegeven op 23-04-2012 om 15:37



In hun gezellige kamer in Parkzicht valt een prijzenkast op.
De kast is gevuld met tal van bekers en andere gewonnen trofeeën.
‘Allemaal gewonnen met dammen,’ vertelt Teun niet zonder trots.
In deze denksport wás hij niet alleen goed, hij is het nog steeds.
Elke veertien dagen laat hij dat nog altijd zien.
Dan komt er een dammer van de damclub op bezoek om een potje te dammen. Regelmatig komt Teun als sterkste uit de strijd.
De laatste drie wedstrijden heeft hij het onderspit gedolven.
Nou ja, het kan niet altijd feest zijn.
De geest is nog goed, de dokter beoordeelde laatst zijn geheugen met een tien. Maar met het verstrijken der jaren hebben zich wel lichamelijke ongemakken aangediend.
Daarom is hij in Parkzicht goed op z’n plek. Samen met zijn vrouw Jo bewoont hij een mooi appartement waar bovendien de verzorging niets te wensen overlaat.

Teun en Jo de Ridder. Vele jaren dreven ze een textielzaak in de Voorstraat in Den Oever. Teun kwam in 1954 in de zaak na het overlijden van zijn vader een jaar eerder.
Het was in die tijd een kruidenierszaak met als nevenhandel textiel.
Na zijn huwelijk met Jo bleef alleen de textiel over. Het was de tijd dat de vaste vloerbedekking opkwam. Teun ging in de woningtextiel: vloerbedekking en gordijnen.



De winkel werd bestierd door Jo. Daar was allerlei ‘algemene textiel’ te koop zoals handdoeken, lakens en slopen.
Maar Jo naaide ook de gordijnen die Teun daarna op kon hangen.
De zaak hield op te bestaan toen Teun 65 werd in 1987.
Er kwam een shoarmazaak in. Maar de plek was nog zo verweven met de naam van de voorganger dat die in de volksmond ‘Teun de Turk’ werd genoemd waar je een ‘broodje Teun’ kon krijgen.
Totdat de overstap naar Parkzicht werd gemaakt bleef het echtpaar nog jaren in Den Oever wonen. In het huis dat de ouders van Teun in de Zwinstraat hebben laten zetten.

Vanaf zijn geboorte in 1922 heeft Teun in Den Oever gewoond. Zijn schoolloopbaan begon in Oosterland omdat er toen nog geen school in Den Oever was. Maar zodra de christelijke school in Den Oever gebouwd was ging hij daar naar toe.



School was niet echt zijn hobby. Eerlijk gezegd vond hij er niks aan. Het resulteerde in de vijfde klas in heel matige cijfers. Zijn ouders waren daar slecht over te spreken. Er werd actie ondernomen. Een jaar later scoorde Teun erg goed: hij bleek de beste in zijn klas. ‘Kun je nagaan hoe de anderen waren,’ blikt Teun terug.

Na de lagere school kwam hij te werk bij timmerman Hermans, en daarna bij Piet van Eefke Bakker. Gestudeerd werd er op de Avondschool. Dat duurde drie jaar. Het eerste jaar op de bovenverdieping van de openbare school in Den Oever.
Later in een bovenzaal van de grote kerk in Hippo. Omdat daar geen extra uitgang was werden vluchtoefeningen gehouden. Er werd een noodluik gemaakt en via een touw kon je door de toren een veilig heenkomen zoeken. Menigmaal werd daarbij de klok geluid.
Maar het was geen noodklok.

Jo is geen Wieringse van geboorte. Haar wieg stond 82 jaar geleden in Den Haag. Ze is in de stad opgegroeid en kende het dorpsleven alleen van logeerpartijtjes op Goeree- Overflakkee waar familie woonde.

Teun en Jo ontmoetten elkaar voor het eerst in 1954. Dat was op een reis van de Nederlandse Christelijke Reisvereniging in het Limburgse Valkenburg. Van verkering was toen nog geen sprake. Wel bleven ze contact met elkaar houden. Niet erg intensief maar met oud-en-nieuw en tijdens vakanties werden over en weer kaarten gestuurd.
Pas na twaalf jaar werd de band verstevigd. Dat was nadat Jo tijdens een vakantiefietstocht met een vriendin langs wilde gaan bij Teun in Den Oever. Die ontmoeting ging niet door omdat Teun zelf op vakantie was. In Lapland nog maar liefst. Maar toen zijn moeder hem bij terugkomst vertelde wie er op bezoek was geweest was het gauw klaar.



Getrouwd werd er in 1966. Op Wieringen en in Den Haag. Voor de wet in de eerstgenoemde gemeente,voor de kerk in de laatste. Er werd met bussen heen en weer gereden.
Het was een heel gedoe, maar wel erg gezellig.

De kerk heeft altijd een belangrijke plaats ingenomen in beider leven.
Zo zat Jo twee perioden van acht jaar in de kerkenraad van de Hervormde Gemeente. Als ouderling-kerkvoogd heeft ze zich ontfermd over de zorg voor de kerkgebouwen.
Teun heeft jarenlang in het bestuur gezeten van de Nederlands-Hervormde Evangelisatie. Dat was een orthodox geluid op het vrijzinnige Wieringen. Behalve van het kerkgebouwtje in de Koningstraat waar nu de muziekschool De Grebbe gehuisvest is werd gebruik gemaakt van het houten gebouw ‘Land in Zicht’ in Den Oever. Het was gesticht als een soort buurthuis voor de mensen die werkten aan de Zuiderzeewerken. Dominee Loffers was een drijvende kracht.
In het boek ‘De polderjongendominee’ is er veel van terug te vinden.

Aan de muur in hun appartement herinnert een oorkonde met daarop een afbeelding van de oude kapel in Den Oever aan het jubileum dat Teun vierde toen hij 25 jaar bestuurslid was van het verzorgingshuis Kapellehof.

Wat beiden heel veel gedaan hebben in hun leven is zingen. Wie ‘De Lofstem’ zegt, zegt Teun de Ridder. De oprichting van dit koor heeft hij net niet meegemaakt.



Hij werd lid toen dit koor een paar maanden actief was. Tot de opheffing is hij lid geweest. Het grootste deel van zijn 62-jarige lidmaatschap was hij voorzitter. Jo werd lid in 1966 en heeft zo’n 45 jaar bij De Lofstem gezongen. Als lid van de Christelijke Bond van Zangverenigin-gen deed het koor veel mee aan concoursen. Er waren verder veel optredens op Wieringen, maar ook daarbuiten, onder meer in Gaasterland en West-Friesland.
Teun heeft in vroeger jaren ook nog viool gespeeld. In het Wieringer Symfonie Orkest onder leiding van Klaas Boon. Meijert Kooy en Kobus Bakker maakten daar ook deel van uit.
Zelf optreden doen De Ridders niet meer. Maar in Noorderlicht hebben ze onlangs nog genoten van de Wieringer Sanghers en de Wieringer Blaaskapel. Ze zijn vast van plan mee te doen aan tal van activiteiten in Parkzicht.

Hoewel beiden de leeftijd der zeer sterken hebben bereikt is de blik nog voluit op de wereld gericht. Jo zit regelmatig achter haar laptop. Om te e-mailen of informatie over een onderwerp in te winnen.
Aan Teun is dit laatste niet besteed. ‘Ik heb niks met elektronica,’ zegt hij. ‘Ik hou er niet van.’ En dat is helemaal niet verwonderlijk voor iemand die bijna zijn hele leven handwerkman is geweest.

Gerard Laernoes

Foto’s: familiealbum; fotobewerking en portret: I. Verfaille